Ο γερμανοτσολιάς και ο παλιομαδούρος.

            Θύμωσε και τον φώναξε γερμανοτσολιά και κείνος του απάντησε με μεγαλύτερο θυμό…Να δεις πως τον είπε… Α ναι. !! Παλιομαδούρο, τον είπε…  

            Απέναντι ο γέρος δεν καταλάβαινε τίποτα από τούτη την φασαρία  Έψαχνε να βρει φαγητό στον πράσινο κάδο.

           

            - Τα ξεπουλήσατε όλα γερμανοτσολιάδες !!

            - Βενεζουέλα θα τα κάνετε όλα παλιομαδούροι !!

            Ο γέρος τελικά δεν βρήκε φαγητό στον κάδο και πήρε κατεύθυνση προς τους οξύθυμους τύπους. Αυτοί σκιάχτηκαν και σταμάτησαν τον τσακωμό.  Είχε βάλει ρότα κατά πάνω τους.

            Παραξενευτήκαν που καθώς πλησίαζε κοίταζε συνεχώς τα παπούτσια τους. Ίσως του τράβηξαν την προσοχή που ήταν καλογυαλισμένα τα παπούτσια του γερμανοτσολιά. Ίσως όμως και επειδή ήταν χρωματιστά τα κορδόνια του παλιομαδούρο. Σαν πλησίασε πιο κοντά και έπεσε το φως από την κολώνα στα γυμνά πόδια του, τους  λύθηκε η απορία...

           

            Σήκωσε πρώτα το χέρι του σε στάση ικεσίας και μετά τα μάτια του σε στάση… Τι στάση να ήταν αυτή;  Δεν την γνώριζε ούτε ο γερμανοτσολιάς ούτε ο παλιομαδούρο. Δεν είχαν θητεύσει για να ξέρουν…

            Η κίνηση όμως ήταν ταυτόχρονη και από τους δύο.   Το χέρι στην τσέπη και βγάζει ο γερμανοτσολιάς 50 λεπτά και ο παλιομαδούρο ένα ευρώ.

            Καθάρισαν με την μία.

            Απομακρύνεται ο ξυπόλητος…

            Εκείνοι όμως έχασαν την όρεξη για φασαρία…

            Όμως ο Θυμός είναι ότι πιο βρώμικο συναίσθημα. Ο Σατανάς πρέπει να το ‘στειλε γιατί έπρεπε να ήσασταν εκεί φίλοι μου να δείτε πως αυτός κρύφτηκε μόλις ήρθε ο ξυπόλητος και  πως περίμενε, μόλις ο γέρος χαθεί στην γωνία του πέρα δρόμου, να εμφανιστεί  ξανά.

            Πολύ ύπουλο συναίσθημα σας λέω πως είναι τούτος ο θυμός. 

            Τρύπωσε από τα γυαλισμένα παπούτσια, θέριεψε κι έφτασε ίσα με το μυαλό του. Τρύπωσε από τα πολύχρωμα κορδόνια,  θέριεψε κι έφτασε ίσα με την καρδιά του.

            Κι έτσι αποφάσισαν, οι παλιοί φίλοι, να μην ξαναμιλήσουν μεταξύ τους.

            Μήτε να ξαναβγούν από τα σπίτι τους γιατί ο κόσμος δεν είναι σαν κι αυτούς και δεν τους καταλαβαίνει.

            Θα σας έγραφα κι άλλα μα κλείνω βιαστικά την γραφή ετούτη γιατί βλέπω κι απομακρύνεται  ο γέρος από δίπλα μου…

          Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης

Λογιστής-Φοροτεχνικός Α’ Τάξης  

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 299/ Κυριακή 23 Απριλίου 2017.

Δημοσιεύσεις σε:
1]  Χανιώτικα Νέα: http://www.haniotika-nea.gr/o-germanotsolias-ke-o-paliomadouros/
2]  Taxheaven.gr: https://www.taxheaven.gr/news/news/view/id/34642

Διασχίζοντας τα Καυδιανά δίκρανα[1]

            «Στον κόσμο των παιδιών τίποτα δεν γίνεται με μεγαλύτερη ακρίβεια αντιληπτό και αισθητό, όσο η αδικία» έλεγε ο Πιπ, ο  ήρωας του μυθιστορήματος «Μεγάλες Προσδοκίες» του Κάρολου Ντίκενς.

             «Όμως και οι ενήλικοι έχουν εξίσου οξυμένη αντίληψη της κατάφωρης αδικίας»[2], συμπληρώνει ο Οικονομολόγος Amartya Sen[3].

            Όλοι λοιπόν, μικροί - μεγάλοι, έχουν την απόλυτη αίσθηση της αδικίας σε ανεπτυγμένο μάλιστα, βαθμό. Τι κρίμα όμως, τούτο το φυσικό πλεονέκτημα, να μην έχει  το αναμενόμενο αντίκρισμα, αφήνοντας έτσι την αδικία να ζει και να βασιλεύει σε τούτον εδώ τον κόσμο.

            Το να παρατηρείς την αδικία, έχοντας και το προαναφερόμενο ένστικτο, είναι μια εύκολη πράξη. Ο Πιπ στο τέλος του προαναφερόμενου μυθιστορήματος του Ντίκενς, ανοίγει τα παράθυρα και αναγκάζει την αγαπημένη του Εστέλλα να δει την αδικία στην σήψη και την παρακμή που υπήρχε παντού.

            Η παρατήρηση όμως της αδικίας, από μόνη της,  βεβαίως και δεν είναι αρκετή για να οδηγήσει σε αντίδραση. Η ευαισθητοποίηση δεν προκύπτει από την συνειδητοποίηση ότι ο κόσμος είναι άδικος, μα από το γεγονός ότι κάποιες κατάφορες αδικίες είναι πρόδηλα επανορθώσιμες και μπορούν να εξαληφθούν. Αυτό σημαίνει ότι αν δεν δει μπροστά του,  ο παρατηρητής της αδικίας, μια λύση πρόδηλη, τέτοια που να ακυρώσει μια αδικία, δεν μπορεί να κινητοποιηθεί  και συνεπώς συνεχίζει παθητικά να παρατηρεί.

            Στο σημείο αυτό του σκεπτικού ετούτου, παρουσιάζεται η ευθύνη των επιστημόνων/σπουδαγμένων όπου η γνώση τους στα πεδία της αδικίας (οικονομικά, νομικά, τεχνικά, πολιτικά κ.τ.λ.)  θα μπορούσε να δώσει εκείνες τις λύσεις, τις  πρόδηλες. Και αν αυτές δινόταν, μετά,  δεν θα ήταν αναγκαίο να συνεχίσουν την προσπάθεια τους για την διόρθωση της αδικίας. Οποιοσδήποτε πολίτης θα αναλάμβανε – ως πολιτικός πλέον – να μετακινηθεί από την παρατήρηση της αδικίας στην ανάληψη δράσης για την  ολική εξάλειψη ή της δυνητική μείωσης της αδικίας εκείνης.

            Η λύση η πρόδηλη λοιπόν το ζητούμενο.

            Τα άλλα έρχονται μόνα τους.

           

            Και αν εσείς, αγαπητοί μου αναγνώστες δεν βλέπετε κανέναν περιορισμό της αδικίας τότε πολύ απλά δεν παρουσιάζονται λύσεις πρόδηλες. Και αυτοί που δεν τις παρουσιάζουν είναι οι επιστήμονες, οι σπουδαγμένοι. Κι αν ίσως βλέπετε την αδικία ν’ αυξάνεται τότε, εκείνοι, όχι μόνον δεν προσφέρουν λύσεις μα αντίθετα τεχνηέντως περιπλέκουν τα προβλήματα.

            Τούτοι είναι οι πρώτοι υπαίτιοι.

            Τούτοι είναι που, είτε σιωπούν, είτε περιπλέκουν.

            Τούτοι είναι που τους έστειλαν οι γονείς τους να μάθουν γράμματα για να γίνουν άνθρωποι και κείνοι, μπερδεύτηκαν στον δρόμο και τελικά έγιναν πλούσιοι.

            Τούτοι φίλοι μου αναγνώστες, είναι αυτοί που συντηρούν την αδικία, που εγκλωβίζουν τους πολίτες στην παθητική παρατήρηση της, αναγκάζοντας τους να ταπεινώνονται αδιαλείπτως, αποδεχόμενοι εξευτελιστικούς όρους…

           

          Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης

Λογιστής-Φοροτεχνικός Α’ Τάξης  

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 298/ Κυριακή 9 Απριλίου 2017.

---

            [1] Τα Καυδιανά δίκρανα είναι μια στενωπός ανάμεσα στις απόκρημνες πλαγιές δυο ορέων των Απεννίνων της Ιταλίας, από την οποία περνούσε η Αππία Οδός. Εκεί το 321 π.Χ.  ο ρωμαϊκός στρατός ηττήθηκε κατά κράτος από τους Σαμνίτες, οι οποίοι ανάγκασαν τους νικημένους Ρωμαίους να περάσουν κάτω από έναν ταπεινωτικό ζυγό. Τον ζυγό αυτό σχημάτισαν τρία δόρατα σε σχήμα δίκρανου,  τα δύο μπηγμένα κάθετα στο έδαφος και το τρίτο πάνω τους σε σχήμα Π. Εν ολίγοις η έκφραση αυτή αναφέρεται σε αυτούς που ταπεινώνονται αποδεχόμενοι εξευτελιστικούς όρους… https://goo.gl/PcrUKa

            [2] Αμάρτυα Σεν «Η ιδέα της δικαιοσύνης»  Εκδόσεις Πόλις 2015 (Μετάφραση: Γιώργος Χρηστίδης)

       [3] Ο Αμάρτυα Σεν γεννήθηκε το 1933 στην Δυτική Βεγγάλη της Ινδίας. Διδάκτωρ Οικονομικών και Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ,  Χάρβαρντ και στο London School of Economics. Το 1998 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Οικονομίας για ένα θέμα που δεν αφορά το σύνολο των σύγχρονων πολιτικών:  Την εφαρμογή της ηθικής και την δικαιοσύνης στην Οικονομία.

Αν δεν τον έβρισκε το κακό….

            Χρόνια τώρα άφηνε τον εαυτό του εκτεθειμένο στα ραδιενεργά απόβλητα  της σύγχρονης εποχής. Τα περνούσε για αντηλιακό ο άμοιρος και πασάλειβε όλο του κορμί.  Κοίταζε συχνά τις οδηγίες μα ποτέ δεν διαπίστωσε σε αυτές κάτι το επιλήψιμο.  Ήξερε, – από πού αλήθεια το ήξερε; - πως πρέπει  να προστατευθεί, - από που αλήθεια να προστατευθεί;-  και τα πασαλειβόταν καθημερινά..

           

            Κάποιοι, εκ των υστέρων βέβαια,  λένε πως η ατυχία του έγκειται στην μανία του να ακολουθεί πιστά εκείνες τις οδηγίες..

            Βάση αυτών, για παράδειγμα, δεν παρακολουθούσε την τηλεόραση για ενημερωθεί αλλά άφηνε να τον παρακολουθεί η τηλεόραση για τον ενημερώσει. Δεν διάβαζε βιβλία για να καταλάβει, επειδή στις οδηγίες έγραφε πως πρέπει να έχουν εικόνες. Αν δεν έχουν εικόνες δεν μπορείς να καταλάβεις, έγραφαν.

            Έξυπνο.

            Πολύ έξυπνο.

            Γι’ αυτό λένε πως κατέληξε στα περιοδικά και τις φυλλάδες που’ χαν πολλές τέτοιες έγχρωμες εικόνες.

            Μετέπειτα στο διαδίκτυο βρήκε τον επίγειο παράδεισο του...

           

            Ναι ο καημένος.

            Για να πούμε όμως την αλήθεια  στην αρχή, η ζωή του δεν ήταν δα και κόλαση. Και τις βόλτες τις έκανε, και να τα χαμόγελα και να η ξεγνοιασιά. Ελάχιστα τα προβλήματα.

            Εκεί στο τέλος, έχει συμβεί το κακό.

            Ατυχία θα πεις γιατί ήταν καλό παιδί και δεν του άξιζαν τόσα προβλήματα.

            Πάντως αυτό που τον είχε πειράξει ήταν πως έβρισκε τόσες πληροφορίες για τα προβλήματα του, μα καμία δεν του έδιδε την λύση. Δηλαδή αυτό δεν μπορούσε να το καταλάβει καθόλου και γινόταν έξω φρενών..

             Έψαχνε από δω, έψαχνε από κει, τίποτα…

            Εκεί για πρώτη φορά κατάλαβε πως οι οδηγίες που διάβαζε σ΄ όλη του τη ζωή, είχαν λάθη.

            Πολλά λάθη..

            Έπρεπε να είστε εκεί να τον δείτε.  Γύρισε το μάτι του…. Μάλλον ευτυχώς που δεν ήσασταν εκεί.

            Από κείνη την μέρα όλοι πιστεύαμε πως, αν δεν τον έβρισκε το μεγάλο κακό,  θα την άλλαζε όλη του τη ζωή. Κάθε βράδυ αφιέρωνε απίστευτες ώρες και έγραφε νέες οδηγίες. Τις δικές του οδηγίες.

            Αν δεν τον έβρισκε το κακό, θα την άλλαζε τη ζωή του…

            Ναι ο καημένος…

          Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης

Λογιστής-Φοροτεχνικός Α’ Τάξης  

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 297/ Κυριακή 2 Απριλίου 2017.