Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας.

            Η δύναμη των ανθρώπων να αντιστέκονται σε κείνα τα χρόνια, ανείπωτη. Η περιγραφή της από τον Τάσο Λειβαδίτη ανεπανάληπτη. Αν τούτη, συγκριθεί με την σύγχρονη στάση των πολιτών, διαφαίνεται καθαρά το μέγεθος της ζημιάς... Δεν έχει κανένα νόημα τα γεγονότα - στα οποία αναφέρεται ο ποιητής - ως γεγονότα,  ούτε ποιοι ήταν οι μεν και οι δε, μα ούτε κι αν τότε ήταν όπλα ή  τώρα είναι τράπεζες.  Νόημα έχει η γενική αντίδραση του ανθρώπου, με οποιονδήποτε τρόπο σε οτιδήποτε άδικο. Μια αντίδραση η οποία  - αργά η γρήγορα -, θα εμφανισθεί ως η ανάνηψη μιας αιώνιας ανάγκης  που βρισκόταν σε λανθάνουσα κατάσταση (ύπνωση).

            Η επιλογή σημείων από την ποιητικό έργο «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας[1]»  του Τάσου Λειβαδίτη[2], δεν θα μπορούσε να μην είναι επίπονη. Πως αλλιώς  αφού επιχειρείται η παρουσίαση μιας θάλασσας στα όρια κάποιας λίμνης..[3]:

            Η δύναμη των ανθρώπων γεννιέται από την αγάπη «σ΄ αυτήν» μα και «στο κόσμο όλον»:

            «Νύχτωνε γρήγορα.. Το βήμα της περιπόλου έπαιρνε την σιωπή από τον δρόμο κι από τον κόσμο τη ζεστασιά. Χτυπούσε η πόρτα την νύχτα. Ο αγέρας θ’ ναι. Χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν έξω από την πόρτα μας. Κοίταξε να δεις πως ρήμαξε η γειτονιά μας   αγαπημένη μου. Ο άνεμος μπαινοβγαίνει μες τις χαραμάδες των σπιτιών. Που πήγαν τόσοι γείτονες μας, χωρίς να μας χαιρετήσουν αφήνοντας μισοασβεστωμένο το πεζούλι τους; Έτσι να στρίψει κανείς τη γωνία και δεν τον ξαναβλέπουμε. Λέγαμε καλημέρα κι έπεφτε άξαφνα το βράδυ.

            Ο ξανθός ομπρελάς που τραγουδούσε τα πρωϊνά ντουφεκίστηκε..  Κι ο περιπτεράς που μας άπλωνε τα ρέστα ντουφεκίστηκε… Και το παιδί που μας ζύγιζε τα κάρβουνα ντουφεκίστηκε. Σε όλους τους τοίχους απόψε τουφεκίζεται η ζωή.

            Αγαπημένη μου, δεν μπορούσα πια να σ’ αγαπώ όπως άλλοτε.. Κλείναμε το παράθυρο και κρυώναμε πιο πολύ και καθώς γύριζα να δω τα μάτια σου έβλεπα τα μάτια της γειτόνισσας που της σκότωσαν τέσσερα παιδιά…Κι όταν θέλαμε να μιλήσουμε σωπαίναμε ξαφνικά.. Πώς να ζεστάνει η κουβέρτα μας με τόση παγωνιά; 

            Τι θ’ απογίνουμε αγαπημένη μου; Χιλιάδες βήματα κατηφορίζουν στους δρόμους. Πως θα ζήσω μακριά σου;.. Μα όσο πάει μεγαλώνει αυτός ο θόρυβος. Αγαπημένη μου οι άνθρωποι ρίχνουν βιαστικά στον μπόγο τους  όλο το σπιτικό τους, γιατί όλο το σπιτικό τους δεν είναι παρά λίγο ψωμί, ένα ενθύμιο κι αγάπη τους για την ζωή.

            Ύστερα μένουμε εμείς. Που μένουμε; Γιατί μένουμε; Μα απόψε, σ’ όλες τις γωνιές μας περιμένουν οι άνθρωποι.. Δώσε μου μια στιγμή το στόμα σου κι ετοίμασε το  μπόγο μου Μαρία…

            Ήταν σαν να είχε πεθάνει και η τελευταία ανάμνηση πάνω στη γη. Βράδιαζε σε όλο το στρατόπεδο. Όλο και πλησίαζε του σκοπού το βήμα. Θέλαμε να θυμηθούμε μα είχαμε πολλούς νεκρούς να θάψουμε. Ύστερα τελείωνε η αγγαρεία και χτυπούσε το σιωπητήριο. Και τότε άρχιζαν τα κλεφτοφάναρα, τ’ αυτόματα, οι κραυγές… Άρχιζε ο φόβος. Έλεγες πως θα πέθαινες.

            Όταν όμως ένιωσες ξαφνικά ένα χέρι να ψαχουλεύει στο σκοτάδι και να σφίγγει το δικό σου χέρι, τότε ήταν σαν να είχε ξαναγεννηθεί η πρώτη ελπίδα πάνω στην γη.

            Εμείς κουβαλάμε μεγάλες πέτρες απ’ το βουνό και ξαφνιαζόμαστε που τα χέρια μας γίναν γερά σαν χοντρές αρβύλες. Ο Ηλίας λέει « Εγώ θα βρω τον τρόπο να παίζω φυσαρμόνικα κι ας μου έχουν κόψει και τα δύο  μου χέρια…»

            Κι έτσι κάθε βράδυ η λάμπα έσβηνε την μέρα μας.

            Κάθε που παίρνουν έναν δικό μας, εμείς του ετοιμάζαμε τα ρούχα και του δίναμε το χέρι μας.  Ύστερα βάζαμε στην άκρη την καραβάνα του. Νυχτώνει. Γρήγορα πληθαίνουν οι άδειες καραβάνες στην γωνία…

            Ο Θωμάς είχε έναν καφετί σκούφο και μας τον φέρανε πληγωμένο την ώρα που βράδιαζε, την ώρα που η μάνα του θ’ ανάβει το λύχνο… Τον είχαν μέρες βασανίσει. Καθώς του βγάλαμε τις αρβύλες ήταν γεμάτες αίμα. Τότε πήρε να βρέχει και νιώσαμε πως θα πέθαινε. Εκείνος γύρισε και μας κοίταξε. Έναν – έναν.  Στο καλό Θωμά, κι αυτό που μας είπαν τα μάτια σου, στ ‘ ορκιζόμαστε Θωμά…

            Και ξαφνικά, στα μάτια του Θωμά που έφευγε, τόσο απλά ξανάβρισκα τα μάτια σου, αγαπημένη μου. Μπορούσα πια και σε εύρισκα παντού. Άναβα την λάμπα και σ’ έβρισκα, άπλωνα να σφίξω ένα χέρι, εύρισκα το χέρι σου, έσκυβα ν’ ακούσω μια φωνή και άκουγα τη φωνή σου. Οι άνθρωποι που μας  χώρισαν, οι ίδιοι τώρα σε ξανάδιναν σε μένα !!!

            Θυμάσαι αγαπημένη μου τότε που έσπασαν την πόρτα μας; Έπρεπε να χωρίσουμε Μαρία..

            Ναι αγαπημένη μου, εμείς για αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε, για να μπορούμε να έχουμε μια πόρτα, ένα άστρο, ένα σκαμνί, ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί, ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ, που να μην μας το λερώνουν..

            Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας.

            Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.  Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε. Μας φοβούνται αγάπη μου και όταν μας σκοτώνουν, νεκρούς, μας φοβούνται πιο πολύ.

            Αντίο λοιπόν αντίο.

            Για ν’ ναι πάντοτε μάτια σου γελαστά, αντίο.

            Κι όταν πεθάνουμε αγαπημένη μου, εμείς δεν θα πεθάνουμε. Αφού οι άνθρωποι θα κοιτάξουν το ίδιο αστέρι που κοιτάξαμε, αφού τραγουδήσουν το τραγούδι που αγαπήσαμε, αφού θ’ ανασαίνουν  σ’ έναν κόσμο που εγώ και συ τον ονειρευτήκαμε, ε τότε αγαπημένη, θ’ μαστε πιο ζωντανοί από κάθε άλλη φορά..

            Αφού κάθε στιγμή οι άνθρωποι θα μας βρίσκουν στο ήρεμο ψωμί, στα δίκαια χέρια, στην αιώνια ελπίδα, πως θα μπορούσαμε αγαπημένη μου να έχουμε πεθάνει…Πως; »

          Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης

Λογιστής-Φοροτεχνικός Α’ Τάξης  

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 296/ Κυριακή 26 Μαρτίου  2017.

---

[1] «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας», εκδόσεις Κέδρος 1952 και Άπαντα Τάσου Λειβαδίτη εκδόσεις Μετρονόμος (2015)

[2] Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988) σημαντικός έλληνας ποιητής ο οποίος γεννήθηκε και πέθανε στην Αθήνα έχοντας καταγωγή από την Κοντοβάζαινα Αρκαδίας.

[3]  Στις 16/10/2016 είχε παρουσιαστεί στα Χανιώτικα Νέα και στο Taxheaven.gr, κατά όμοιο  τρόπο, η ποίηση του Λειβαδίτη από το  «Μάχη στην άκρη της νύχτας» (επίσης 1952) 

Αδιέξοδα με διέξοδο.

            Και μετά από τούτα και τ’ άλλα, οι πολίτες φτάνουν στο αδιέξοδο σημείο. Έντρομοι συνειδητοποιούν πως δεν μπορούν να βρουν φυσιολογικά[1] κορόιδα[2] για να τους εκπροσωπούν. Στην πιάτσα τριγυρνούν μόνο «χαμένα κορμιά»[3] που εφόσον είναι που είναι «χαμένα»,  γιατί να μην προσφερθούν  να  γίνουν και εκπρόσωποι των πολιτών;   Προσφερόμενοι άλλοι, για τούτη την θέση, δεν υπάρχουν.

            Αυτό κι αν είναι αδιέξοδο !!! 

            Με αυτές λοιπόν τις συνθήκες, οι πολίτες θ’ αναγκαστούν – θέλουν δεν θέλουν - να εργαστούν για τους άλλους. Θ’ αναγκαστούν να γίνουν ενεργοί πολίτες.

            Είναι ακριβώς όπως και στην μικροοικονομία μας:     Όσο στην μικρή την επιχείρησή μας είναι κάποιος ή κάποιοι, που τρέχουν για πάρτη μας, όλα είναι καλά [4].  Σαν αποδειχθούν όμως – αυτοί που τρέχουν – πως είναι πλέον ανίκανοι να προσφέρουν και ταυτόχρονα δεν μπορούν να βρεθούν αντικαταστάτες για αυτούς, τι κάνουν τ’ αφεντικά;   Μα πολύ απλά  - θέλουν δεν θέλουν – αναγκάζονται ν’ ανασκουμπώσουν τα μανίκια τους και να δουλέψουν ξανά.....

             Έτσι και στην διαχείριση τούτης εδώ της Χώρας...

             Οι πολίτες είχαν βάλει κάποιους ως εκπρόσωπους και «έτρεχαν» για το καλό τους μα τώρα που αποδείχθηκαν οι εκπρόσωποί τους ανίκανοι[5]  θα αναγκαστούν να αναλάβουν ενεργό ρόλο.

            Και πως θα γίνει αυτό; Μα μέσα από κινήματα, πρωτοβουλίες, ομάδες ή ότι άλλο φαντασθείτε.

            Και καλά,  θα ρωτήσετε, με κινήματα, πρωτοβουλίες και ομάδες θα κυβερνάται ο τόπος; Μα όχι βέβαια !!  Οι ομάδες αυτές των πολιτών, μέσα από τις προσπάθειες τους, θα γεννήσουν ηγέτες και πιθανότατα, οι ίδιες αυτές οι ομάδες, θα μετεξελιχτούν σε πολιτικούς σχηματισμούς που, γιατί όχι,  θα κυβερνήσουν μελλοντικά την πολύπαθη αυτή  Χώρα. 

            Ε τώρα, και σεις που στο καλό θυμηθήκατε πως ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και το κίνημα του Πολυτεχνείου. Γέννησε και αυτό  πολιτικούς και κυβερνήσεις για δώσουν κάτι καλό στις επόμενες γενεές. Είναι βέβαιο πως κατάφεραν να διώξουν εκείνο το Κακό μα το ερώτημα παραμένει. Τι καλό έφεραν μετά;

            Κι όμως ετούτη εδώ την στιγμή δεν έχουν ενδιαφέρον τέτοια ερωτήματα.

            Ενδιαφέρον πλέον είναι μόνον  η γέννηση του Νέου,  του Δημοκρατικού Νέου. Ενδιαφέρον είναι η διέξοδος που μπορεί να δοθεί από αυτό το Νέο απλά και μόνο επειδή είμαι (και είμαι σίγουρος πως και εσείς είστε) πως όλοι έχουν βεβαιωθεί πως το Παλιό χρεοκόπησε..

            Και γεννητούρια μπορούμε να έχουμε μόνο από δημοκρατικά κινήματα, πρωτοβουλίες ή  ομάδες πολιτών.

            Τ’ άλλα, φίλοι μου αναγνώστες, θα τα βρούμε θέλει στο δρόμο…

          Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης

Λογιστής-Φοροτεχνικός Α’ Τάξης  

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 295/ Κυριακή 19 Μαρτίου  2017.

---

[1] Φυσιολογικοί είναι αυτοί που αναλαμβάνουν να εκπροσωπούν σε περιόδους που δεν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα κοινωνικής, στρατιωτικής ή οικονομικής κρίσης.

[2] Ο χαρακτηρισμός «κορόιδα» πηγάζει  από την εκ βαθέων ανάλυση της σκέψης των πολιτών !! Άλλο το θέμα αν εκ των υστέρων, κορόιδα καταλήγουν να γίνονται οι ίδιοι οι πολίτες….

[3] Δέχομαι την θεωρία των εξαιρέσεων στους κανόνες. Μην φωνασκείτε.

[4] Υπενθυμίζω δεν έχουμε κομμουνισμό.

[5] Τώρα (κυβερνήσεις της περιόδου κρίσης)  αποδείχθηκαν ανίκανοι, δεν σημαίνει όμως ότι δεν ήσαν και πριν ανίκανοι. Απλά δεν είχαν αποδειχθεί ως ανίκανοι.