Η τιμωρητική διάθεση δεν αρμόζει στο πεδίο μιας συνετής πολιτικής.

Η τιμωρητική διάθεση ενός ατόμου είναι ανάλογη του μεγέθους της αδικίας που έχει βιώσει. Όση περισσότερη αδικία έχει νιώσει «στο πετσί του»  ή στους ανθρώπους του περιβάλλοντος του,  τόσο μεγαλύτερη η επιθυμία να τιμωρήσει τους υπαίτιους της αδικίας αυτής.

Ανάλυση ίσως σωστή, το σίγουρο επιδερμική. Και ως  γνωστόν η επιφανειακή προσέγγιση των θεμάτων ήταν πάντοτε η Αχίλλειος πτέρνα της ανθρώπινης νόησης, ενίοτε και της διανόησης. Διότι μπορεί για παράδειγμα η τιμωρητική διάθεση να αυξάνεται όσο μεγεθύνεται η αδικία, αλλά ο απονέμων τη δικαιοσύνη, έχει την δύναμη να κρίνει ορθά πια ακριβώς είναι η αδικία; Και περεταίρω κάνοντας ποιο δύσκολο το ερώτημά, μπορεί ο απονέμων τη δικαιοσύνη, να διακρίνει τον πραγματικό υπαίτιο της αδικίας κατά τέτοιο τρόπου που επαρκώς τεκμηριωμένα να μπορεί να τον θάψει τρία μέτρα κάτω από το χώμα;

Και φτάνοντας αγαπητοί μου αναγνώστες στον στόχο του άρθρου τούτου, αρμόζει σε έναν πολιτικό η τιμωρητική διάθεση; Είναι αυτή αισθητική ενός πολιτικού ή μήπως κάποιου δικαστή;

Αποδέχομαι πλήρως πως ο πολιτικός είναι αυτός που θα νομοθετήσει, άρα θα ψηφίσει έναν νόμο που μπορεί να οδηγεί κάποιους σε τιμωρία, μα ειλικρινά το πρωί σα θα ξυπνά ένας πολιτικός και ένας δικαστής ποια διάθεση πρέπει να έχει ο καθένας τους; Διότι φοβούμαι πως μέσα στο πλαίσιο αυτής της διάθεσης θα ληφθούν οι όποιες αποφάσεις τους…

Συνεπώς, μήπως ο πολιτικός πρέπει να έχει μια διάθεση διόρθωσης των πραγμάτων και όχι τιμωρίας; Μήπως ο πολιτικός πρέπει να βλέπει όνειρα με χρώματα και αρώματα αντί για  μάχες και πύρινες κολάσεις; Και εν πάση περιπτώσει αν  ένας πολιτικός έχει την ανάγκη βίωσης συναισθημάτων έντασης ας τα αναδείξει κατά την προσπάθεια υλοποίησης των έγχρωμων και μυροβόλων ονείρων του και όχι μέσω της συνεχούς επιθετικής και τιμωρητικής διάθεσής τους εναντίων των «άλλων». Τι κακό αλήθεια αυτό στους πολιτικούς που μας έλαχαν – χρόνια τώρα – να βρίσκουν πολύ εύκολα τους ένοχους. Πάντα οι ένοχοι είναι οι «άλλοι». Άντε τώρα να μιλήσουμε για  νομοθέτηση απονομής δικαιοσύνης όταν αυτοί που νομοθετούν έχουν εξάγει από πριν τα συμπεράσματα τους: Φταίνε πάντα «οι άλλοι». Είναι τόσο απλό. Και εφόσον εξάγουν τόσο εύκολα το συμπέρασμά τους για το ποιοι φταίνε, ποιος ο λόγος να μην προχωρήσουν εύκολα και στην τιμωρία τους;

Κατάσταση μουντή και μονόχρωμη. Χρόνια τώρα….

Είναι πλέον μονόδρομος, για τους πολιτικούς ν’ αρχίσουν να ονειρεύονται για το αύριο.  Πριν είναι αργά.  Το χθες, την τιμωρία και το φταίξιμο να το αφήσουν στην Δικαιοσύνη.

Από τους πολιτικούς, το δικαίωμα για τιμωρία,  ας το αφήσουν μόνο στους εκπρόσωπους του μίσους (ο μπαξές έχει κι απ’ αυτούς) σε αυτούς δηλαδή που δεν τους αρέσουν τα χρώματα. Σε αυτούς που όλη τους η ζωή βλέπουν το μαύρο χρώμα και  όταν με το καλό αυτή τελειώσει,  άντε να δουν – το πολύ - και  το  καφέ του χώματος.

Οι υπόλοιποι, προς Θεού, πρέπει να γυρίσουν γρήγορα στα χρώματα της ζωής. Να σπρώξουν μπροστά τα έγχρωμα όνειρα του αύριο και όχι τα μαύρα όνειρα του χθεσινού μίσους.  Κι ας είναι τα όνειρα δεξιά, αριστερά, βόρεια ή νότια ή τέλος πάντων ας έχουν όποια κατεύθυνση θέλουν. Αν μετά από αυτά και πάλι δεν τα καταφέρουμε δεν πειράζει. Αποφεύγουμε τουλάχιστον την τοξική ζωή γιατί ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι το πλέον τοξικό υλικό της ζωής είναι το μίσος και η αέναη τιμωρητική διάθεση.  Η πολιτική ξεδιπλώνεται σε ένα πεδίο που εκ των προτέρων γνωρίζουμε ότι είναι δύσκολο. Συνεπώς σε ένα τέτοιο πεδίο η τακτική της αλληλοφαγωμάρας και της τιμωρίας «των άλλων» το μόνο που καταφέρνει είναι να το κάνει ακόμα ποιο δύσκολο.

Διότι μετά που θα ξεφύγουμε από την παγίδα της αλληλοφαγωμάρας θα φτάσουμε στο πλέον δύσκολο έργο. Δηλαδή στο σημείο που πρέπει να  βρούμε – όλοι μαζί -  το ΝόμιμοΝ. Και ξέρετε, αγαπητοί μου αναγνώστες, το ΝόμιμοΝ διαβάζεται από τα δεξιά προς τα αριστερά και το ανάποδο. Διαβάζεται δηλαδή και «έτσι» και «αλλιώς»….

Εκεί είναι η πραγματική δυσκολία…

Τα υπόλοιπα είναι για τα νήπια…

Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 268 / Κυριακή 29 Μαΐου  2016.

Η αποτυχία των Επαγγελματικών Σωματείων οφείλεται σε μία και μόνον λανθασμένη θεώρηση...

Όλοι βιώνουμε την αποτυχία των επαγγελματικών σωματείων. Των πρωτοβάθμιων επαγγελματικών σωματείων.  «Ανίκανα Διοικητικά Συμβούλια», «ανίκανοι πρόεδροι», «κοιτάζουν την πάρτη τους», «μόνο η καρέκλα τους νοιάζει», «δεν κάνουν τίποτα», «με την απάθεια τους διέλυσαν τον σύλλογο», «καλό κοπελάκι είν’ ο πρόεδρος μα δε ξέρει να ξεχωρίζει δυο βουγιό άχερα»  και άλλα πολλά που οδηγούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα: Προφανώς αυτές οι διοικήσεις αντί να κοιμούνται σε κρεβάτια,  λογικά  θα πρέπει, κάπου,  να …. «κοιμούνται όρθιοι» !!

Αυτές οι κατηγορίες είναι είτε από μέλη των ίδιων των σωματείων αυτών είτε από επαγγελματίες που δεν είναι μέλη λόγω απάθειας ή μερικές φορές και λόγω θέσης.

Εξάλλου τα στεγανά -  τα στερεότυπα- , είναι αμείλικτα: Η ύπαρξη σωματείων από τα οποία  έχουν περάσει διοικήσεις και τα έχουν χρησιμοποιήσει για ίδιον όφελος ή για κομματικό όφελος χρωματίζει εκ των προτέρων και όλα τα υπόλοιπα σωματεία.

Και οι επικριτές κάθονται λίγο πιο κει..  Όχι δίπλα… Να λίγο πιο κει…

Σκέφτονται,  πολύ σωστά, πως «δεν τον βάλαμε στο Διοικητικό Συμβούλιο για να μας το παίζει αφεντικό», και η σκέψη αυτή είναι σε απολύτως σωστή βάση.  Πραγματικά το Διοικητικό Συμβούλιο ή ο Πρόεδρος ενός επαγγελματικού Σωματείου θα ήταν τραγικό να το παίζει αφεντικό. Να υποχρεώνει με το έτσι θέλω να περνά η γνώμη του, να μην ρωτά κανέναν για το αν θα πάρει μια απόφαση, ή να προβαίνει σε τιμωρίες ή αποκλεισμούς..

Σε τούτο όμως το σημείο εμφανίζεται μια εσφαλμένη θεώρηση των μελών των Σωματείων: Μπορεί πολύ σωστά να σταθμίζουν πως οι Διοικήσεις τους δεν πρέπει να είναι αφεντικά μα ξεχνούν κάτι εξίσου σημαντικό και το οποίο κάνει και την μεγάλη ζημιά  :  Ότι οι Διοικήσεις δεν είναι ΚΑΙ υπάλληλοί τους.

Ναι καλά ακούσατε. Ότι οι Διοικήσεις δεν είναι ΚΑΙ υπάλληλοί τους.

Είναι άνθρωποι ίδιοι με τα μέλη, έχουν το ίδιο άγχος, το ίδιο τρέξιμο, τις ίδιες ευθύνες, τις ίδιες υποχρεώσεις προς τις οικογένειες τους και τις ίδιες ανάγκες για πως θα μοιράζουν τον ελεύθερο χρόνο τους.  Συνεπώς όταν επαγγελματίες εκλέγουν ένα Διοικητικό Συμβούλιο από πού προκύπτει ότι μόλις εξέλεξαν και μερικούς Superman ή μερικούς υπαλλήλους; 

Ο Πρόεδρος είναι εκεί για να εκπροσωπεί τον σύλλογο σε κάθε βήμα του. Το Διοικητικό Συμβούλιο είναι εκεί για να διασφαλίζει με την ψήφο του την μη προώθηση πράξεων ενάντια στο συμφέρον των μελών τους. Περεταίρω αφιερώνουν χρόνο για τις συναντήσεις, τις διεκπεραιώσεις των βασικών υποθέσεων του Συλλόγου και κυρίως να υπάρξει ανθρώπινη επικοινωνία μεταξύ των μελών.  

Ωπα !!

Ως εκεί !!

Ποιος είπε ότι τα μέλη ενός Διοικητικού Συμβουλίου μπορούν να αφιερώσουν ακόμα περισσότερο χρόνο; Ποιος είπε ότι έχουν μεγαλύτερα όρια αντοχής από τους υπόλοιπους; Δεν αμείβονται για κάτι παραπάνω, δεν ζήτησαν ούτε και αμοιβή για κάτι παραπάνω. Δεν υπέγραψαν κανένα χαρτί, όταν έγιναν μέλη ενός Διοικητικού Συμβουλίου, πως θα τρέχουν συνεχώς για τα θέματα μέχρι να καταστρέψουν τις δικές τους δουλειές.  Μπήκαν για να βοηθήσουν όσο μπορούν τον Σύλλογο. Όσο μπορούν.

Και αν θέλετε να βρείτε το «πόσο είναι τέλος πάντων αυτό που μπορούν» να μην ρωτήσετε αυτούς αλλά να ρωτήσετε τον ίδιο σας τον εαυτό. Ναι. Αυτό να κάνετε. Να αναρωτηθείτε πόσο ελεύθερο χρόνο έχετε εσείς οι ίδιοι, και τελικά ποια είναι τα δικά σας όρια  και μετά να κρίνεται τα όρια των άλλων. Διότι αυτοί οι άλλοι  δεν έχουν καμία, μα καμία διαφορά, από εσάς. Αν εσείς έχετε άγχος για την δουλειά και περιορισμένο χρόνο για την οικογένεια σας, να ξέρετε ότι το ίδιο έχουν και αυτοί.

Αν πάλι απαιτείται τα Διοικητικά Συμβούλια να διοικούνται από προικισμένους ηγέτες συγνώμη αλλά ίσως τελικά όχι μόνο ζητάτε αφεντικά μα ίσως να ζητάτε και βασιλιάδες.

Αγαπητοί μου αναγνώστες, θα στεναχωρηθώ  αν θεωρηθεί ότι τα προαναφερόμενα τα έγραψα για να προστατέψω όσους  εμπλέκονται στα συνδικαλιστικά.

Θα στεναχωρηθώ αν θεωρηθεί ότι αναφέρομαι σε κείνους τους συνδικαλιστές της διατεταγμένης υπηρεσίας. Αυτοί με δυσκολία είναι το 5% των επαγγελματιών από αυτούς που προσπαθούν ή προσπάθησαν ή θα ήθελαν να προσπαθήσουν να βοηθήσουν και αυτοί , όσο μπορούν, τους συναδέλφους τους. Ομιλώ δηλαδή για το 95% και όχι για το 5%. Με αυτό ας ασχοληθούν οι άλλοι της αιώνιας μουρμούρας.

Ένας είναι ο στόχος του κειμένου.

Μια αλλαγή θεώρησης του ρόλου των μελών και του Διοικητικού Συμβουλίου ενός σωματείου είναι αρκετό για να αλλάξει τα πάντα.

Ας δεχθούμε ότι οι συνδικαλιστικές μας διοικήσεις δεν πρέπει να είναι αφεντικά μας αλλά ούτε και υπάλληλοι μας δηλαδή ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από μια εκπροσώπηση και μια διεκπεραίωση.

Αν συμβεί αυτό θα καταλάβουμε ότι η θέση τους είναι τυπική και πρέπει να αλλάζει πολύ συχνά. Με αυτές τις προϋποθέσεις άνετα μπορεί ένας σύλλογος να αποφασίσει να περάσουν από το Διοικητικό Συμβούλιο όλα τα μέλη τους εναλλάξ ακριβώς όπως εναλλάσσονται την διαχείριση μιας πολυκατοικίας οι ένοικοι της.

Αν πάρουμε για παράδειγμα ένα σωματείο λογιστών, τα παραπάνω σημαίνουν ότι εφόσον το Διοικητικό Συμβούλιο είναι μόνον για εκπροσώπηση και διεκπεραίωση, ότι αυτό δεν είναι ούτε αφεντικό αλλά ούτε και υπάλληλος, σημαίνει πως όταν έρθει ένα  μέλος στον Σύλλογο να ζητήσει την επίλυση ενός θέματος  δεν πρέπει να το θέσει και να φύγει όπως συνήθως γίνεται.

 Όχι.

 Θα πρέπει να έχει προετοιμάσει το θέμα, να έχει εργαστεί σοβαρά και να είναι έτοιμο να εργασθεί κι άλλο για αυτό. Το Διοικητικό Συμβούλιο θα του παρέχει μόνο την εκπροσώπηση όταν το θέμα του θα φτάσει στους υπεύθυνους. Δηλαδή αντί να μιλήσει το μέλος π.χ. στην Υπηρεσία που αντιμετωπίζει το πρόβλημα να μιλήσει αντ’ αυτού ο Πρόεδρος ή το Διοικητικό Συμβούλιο ή ίσως και μαζί με αυτούς. Την εργασία όμως  όπως π.χ.  την προετοιμασία του θέματος, την επεξεργασία, την εγρήγορση στην τήρηση του χρονοδιαγράμματος, τον έλεγχο της πορείας του θέματος  πρέπει να την προσφέρει το ίδιο το μέλος. Όχι το Διοικητικό Συμβούλιο. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο θα υπάρχει διασπορά εργασιών, ο κόπος θα διανέμετε σε όλα τα μέλη και τα αποτελέσματα θα είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που όλοι βλέπουμε.

 Διότι σήμερα αντί ένα μέλος να εργασθεί επί ενός θέματος  περιμένει από το Διοικητικό Συμβούλιο, ως ένας απλός υπάλληλος του,  να τα λύσει όλα. Λες και δεν ξέρει εξ αρχής αυτό το μέλος  ότι τα όρια τα δικά του είναι ίδια με αυτά των συναδέλφων τους.

Ας μην μιλήσουμε για τους επαγγελματίες που είναι εκτός συλλόγων. Αυτούς που ζητούν και απαιτούν αντί να ενταχθούν στους συλλόγους και να προχωρήσουν αυτοβούλως σε εθελοντική εργασία διεκπεραίωσης του προβλήματος που αντιμετωπίζουν.  

Αλήθεια πιστεύει κάποιος ότι αν κάποιο μέλος (ή και μη μέλος) ενός σωματείου, απευθυνθεί στην διοίκηση του σωματείου αυτού, προσφέροντας έτοιμο επεξεργασμένο υλικό μιας πρότασης, και το κυριότερο προσφέροντας  εθελοντικά τον ελεύθερο χρόνο του για τις δράσεις διεκδίκησης αυτής του της πρότασής θα του έκλειναν την πόρτα; Και θεωρείστε  δεδομένο ότι δεν αναφέρομαι για προτάσεις που τυγχάνουν γενικής αντιπαράθεσης. Αφήστε τις αυτές για πιο μετά. Ξεκινήστε από τις χιλιάδες άλλες περιπτώσεις που  δεν υπάρχει αντιπαλότητα, που όλοι συμφωνούν ποιο είναι το σωστό, ποιο είναι το διεκδικούμενο και όμως  δεν βρίσκονται χέρια αν υλοποιήσουν την πρόταση αυτή.  Ας ξεκινήσουμε για αυτές τις περιπτώσεις.

Αυτό όμως δεν γίνεται ως τώρα. Η λανθασμένη θεώρηση  της δράσης ενός σωματείου  οδηγεί ουσιαστικά σε αποτυχία τον συνδικαλισμό. Δεν φταίνε οι άλλοι φίλοι μου. Εμείς φταίμε.

Αν επαναπροσδιορίσουμε την στάση μας θα εμφανιστεί η συμμετοχή. Θα εμφανισθεί το ουσιαστικό, το πρακτέο, και οι πρωτοβάθμιες επαγγελματικές οργανώσεις θα παράγουν έργο. Και όταν λέμε έργο δεν εννοούμε συντεχνίες. Αυτές ας τις αφήσουμε δώρο για τους παλιούς. Εμείς ας πάμε μπροστά προς την αξιοπρέπεια στην εργασία και την κοινωνική κατανόηση.  Χωρίς όμως εκπτώσεις. Χωρίς εκπτώσεις.

Με τέτοια πρωτοβάθμια όργανα υπάρχει ελπίδα και για τα ανωτεροβάθμια όργανα. Βεβαίως και δεν θα αναφερθούμε και σε αυτά διότι αν πω πως τα χάλια μας είναι υπαίτια για τα χάλια τους  με  βλέπω για εξοστρακισμό. Ας το αφήσουμε λοιπόν.

Ας κρατήσουμε ένα :

Όσο περιμένουμε τα πάντα από λίγους τόσο αυτοί οι λίγοι θα γίνονται ακόμα λιγότεροι. Θα μείνουν μια ομάδα  αποτελούμενοι από ανόητους και κάποιους ιδιοτελής.

Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 267 / Κυριακή 15 Μαΐου  2016.

Δημοσιεύσεις: 

           1. Taxheven.gr --> http://www.taxheaven.gr/news/news/view/id/29196

           2. Χανιώτικα Νέα --> http://www.haniotika-nea.gr/i-apotichia-ton-epangelmatikon-somation-ofilete-se-mia-ke-mono-lanthasmeni-theorisi/

~~~~

Ρώτησε ένας φίλος και συνάδελφος (Stefanos Her) (μέσα σε μια απάντηση εντός του post τούτου):: 

«Δλδ για να καταλάβω, μετά από τόσα χρόνια ενασχόληση με τα συνδικαλιστικά, η προσωπική σου άποψη είναι ότι οι σύλλογοι έχουν αποτύχει γιατί τα μέλη θεωρούν ότι το δσ πρέπει να τα κάνει όλα και ότι αυτά δεν κάνουν τπτ απλά γκρινιάζουν...??? Και μόνο για αυτό..???»

Απάντηση:
Όσο και να σου φαίνεται περίεργο ΝΑΙ, γι’ αυτό έχουν αποτύχει.
Μόνο που, όχι όπως το περιγράφεις, δηλαδή: «Το ΔΣ δεν πρέπει να τα κάνει όλα, να κάνουν κάτι και τα μέλη και να μην γκρινιάζουν». Όχι ακριβώς έτσι…
Εννοώ πως αν τα μέλη «την δουν αλλιώς» και συμμετέχουν αντί να απαιτούν, τότε η συμμετοχή τους αυτή θα φέρει:
α. Αποτελεσματικότητα. (Μια προσπάθεια είναι πιο αποτελεσματική αν εργάζονται περισσότεροι)
β. Μεγέθυνση (Αν ασχολούνται πολλοί θα ασχολούνται με περισσότερα θέματα). 
γ. Διαφάνεια (όταν ασχολούνται πολλοί δεν περνάνε υπόγεια θέματα, όπως όταν σε έναν σύλλογο είναι δύο τρεις όλοι κι όλοι)
δ. Ζωντάνια (Αν ασχολούνται πολλοί ο σύλλογος αποκτά ζωντάνια με τεράστια ανταποδοτικά οφέλη π.χ. Επικοινωνία μεταξύ των μελών, συνεργασία, αλληλοβοήθεια κ.τ.λ.)
ε. Θερμοκοιτίδα ιδεών. (Αν ασχολούνται πολλοί θα πέφτουν πολλές ιδέες) 

Μα όλα αυτά φίλε μου είναι Τα πάντα για μια ομάδα ή για έναν σύλλογο.
Αντίθετα, αν αυτά λείπουν, ΝΑΙ, οι Σύλλογοι τελικά Αποτυγχάνουν.

~~~~~

Ρώτησε ένας φίλος και συνάδελφος (Stefanos Her) (μέσα σε μια απάντηση εντός του post τούτου):: 

«Πως εξηγείς την μακροχρόνια παραμονή μελών σε θέσεις ΔΣ (και μάλιστα δίνουν και αγώνα πολλές φορές για να παραμείνουν) με αυτή σου τη θεώρηση..?? Αφού είναι άνθρωποι κι αυτοί, αφού τους κατηγορούν άδικα, αφού αποδεδειγμένα κατά τη θητεία τους οι σύλλογοι δεν έγιναν αποτελεσματικοί και χρεώνονται αυτοί την αποτυχία από τα μέλη, πως και δεν παραιτούνται..??? Και μη μου πεις ότι είναι το 5% μόνο..............»

Απάντηση:
Α’ Κατηγορία: Σε πληροφορώ ότι οι περισσότερες περιπτώσεις είναι αυτοί που ξαναβάζουν υποψηφιότητα επειδή δεν βάζουν άλλοι. Επειδή οι άλλοι έχουν βολευτεί με αυτούς και που να βάζουν σκοτούρες τώρα στο μυαλό τους… Λάθος βέβαια. Το ότι είναι ανόρεκτοι να ασχοληθούν άλλοι με τον Σύλλογο δεν είναι ανασταλτικός λόγος για να τα παρατήσει ο προηγούμενος. Ας πάει χειρότερα ο Σύλλογος. Και τι έγινε. Ποιο σπουδαίο είναι η συμμετοχή (όπως αναφέρω στο άρθρο) παρά η συνεχής κάλυψη του προβλήματος της μη συμμετοχής από τους ίδιους και τους ίδιους. Σκόνη κάτω από το χαλί και τίποτα άλλο. 

Β’ Κατηγορία: Υπάρχουν σωματεία στα οποία ηγούνται συνάδελφοι με προβλήματα εγωισμού. Ως εκεί όμως. Τίποτα παραπάνω. Ανθρώπινο. Πιστεύουν ότι αυτοί μπορούν ενώ οι άλλοι δεν μπορούν. Ανθρώπινο. Λάθος σύμφωνα με την αιτιολογία που έθεσα και στην περίπτωση Β’

Γ’ Κατηγορία: Υπάρχουν σωματεία που χρησιμοποιούνται από ιδιοτελείς διαδρομιστές. Τι να κάνουμε βρε Στέφανο. Ανθρώπινο και αυτό. Για αυτήν την περίπτωση και αν είναι θείο δώρο η συμμετοχή. Μόνο έτσι θα πάρουν τα μπογαλάκια τους…..

Επίσης έκανε ο επίσης φίλος Χαλκιδαίος έκανε την εξής παρατήρηση:

Να δούμε έναν μύθο που συχνά πυκνά τον προβάλλουν σαν δικαιολογία για την απραξία των σωματείων και συνδικάτων.?

Η κομματικοποίηση λένε είναι η αιτία που τα σωματεία έχουν πάψει πια να συσπειρώνουν κόσμο. (θα μου πεις εδώ δεν συσπειρώνονται ούτε καν στον πολιτιστικό σύλλογο της γειτονιάς τους)

Αν όμως κοιτάξουμε προς τα πίσω θα δούμε ότι η μεγάλη άνθηση των συνδικάτων και οι μεγαλύτερες κατακτήσεις έγιναν όταν τα σωματεία ήταν ταξικά.

Όταν τα σωματεία πολεμούσαν το κεφάλαιο και δεν ένοιωθαν ‘ένοχα’ να μιλήσουν για καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό, όταν δεν έκαναν συμβιβασμούς και τακτικές κινήσεις όταν η συντροφικότητα των μελών ενός σωματείου έκανε όλους ρους εργαζόμενους μια γροθιά.

Και ύστερα δυστυχώς δεν ήρθαν οι μέλισσες αλλά η «αριστερά»

Αυτή η πρόθυμη «αριστερά» που αφού ξεσήκωσε τον κόσμο με τα συνθήματά της τον έπεισε να εναποθέσει τις ελπίδες του όχι στον δικό του αγώνα αλλά στον κυβερνητικό συνδικαλισμό που αναπτύχθηκε ακριβώς για να αλλοιώσει την τοξικότητα των σωματείων. Οι απαντήσεις πλέον στα προβλήματα πήραν χρώμα , πρασίνισαν τα συνδικάτα υποκύπτοντας στις σειρήνες μιας αλλαγής που στην ουσία υποκατέστησε το κίνημα και στην θέση του έχρησε την πάλαι ποτέ ηγεσία του σαν συνομιλητή της εξουσίας.

Και κει το παιχνίδι χάθηκε

Βλέπεις η «αριστερά» που κυβερνούσε «έδινε λύση» στα πάντα.

Οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές γινόντουσαν βουλευτές και υπουργοί.

και ο κόσμος στα σπίτια του

Όλο αυτό δεν είναι ένα σενάριο που προέκυψε στην πορεία, είναι ένα σενάριο που σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε με μεγάλη επιτυχία, ένα σενάριο που δημιούργησε όλα αυτά που προσπαθεί να ξορκίσει ο Κωστής .

Σημειώνοντας ότι η ιστορία συνεχίστηκε και ο δικομματισμός πέρασε και στον συνδικαλισμό και όπως ο κόσμος απαξιώνει την πολιτική γενικά με την μη συμμετοχή του στις εκλογές, έτσι απαξίωσε και τον συνδικαλισμό.

Βοήθησε σε αυτό και διάφορες λογικές που πέρασαν έξυπνα οι εκάστοτε κυβερνώντες στον κόσμο, όπως αυτή του κοινωνικού αυτοματισμού και τελικά οι όποιοι αγώνες έγιναν απλά ένα ακόμα θέαμα στην τηλεόραση από την άνεση του καναπέ μας.

‘Οταν δε φτάσαμε στο σήμερα με την νέα «αριστερή» μας κυβέρνηση που απλά συνέχισε το έργο των προηγούμενων στο ξεπούλημα της Ελλάδας , ε, τότε …….

Είναι σίγουροι γι’ αυτό που κάνουν;

            Το άρθρο αυτό γράφηκε λίγες ώρες πριν την ψήφιση (;) του Ασφαλιστικού και Φορολογικού Νομοσχεδίου. Ανεξάρτητα με το αν ψηφισθεί ή όχι το άγχος μου παραμένει το ίδιο:  «Είναι σίγουροι γι’ αυτό που κάνουν;»

           

            Διότι το Νομοσχέδιο επιδιώκει την σύνδεση του ύψους των εισφορών ασφάλισης με το ύψος του εισοδήματος και αυτό είναι λογικό, ίσως να είναι και  ζητούμενο. Ομοίως, η μείωση εισφορών των επιχειρήσεων που έχουν κατεδαφισθεί είναι και αυτό προς την σωστή κατεύθυνση.

           

            Εδώ όμως τίθεται ένας προβληματισμός, επειδή η ζωή – όπως καλά ξέρετε -   είναι αρκετά πολύπλοκη. Πόσες φορές δεν έχουμε δει προσπάθειες που επιτυγχάνουν το αντίθετο από εκείνο που επιδιώκουν; Και εδώ, στο Νομοσχέδιο τούτο, όπως και στα Νομοσχέδια που έχουν ήδη ψηφιστεί,  μαζί με τα θετικά υπάρχουν και κάποια αδιαμφισβήτητα αρνητικά στοιχεία. Μιλώ για εκείνα, που και οι ίδιοι λένε, πως  τα ψηφίζουν με ….. βαριά καρδιά...   Και ο φόβος μου, αγαπητοί μου αναγνώστες, είναι μην τυχόν κείνα τ’ αρνητικά, γενούν κύμα το οποίο θα ακολουθεί όχι ο ήχος κάποιου αθώου φλοισβίσματος μα ο συρτός ήχος κάποιου ασταμάτητου κοπετού ….

Και οι ενδείξεις είναι όντως ανησυχητικές.

Οι νομοθέτες με την επιβολή εισφορών 29% επί των κερδών και με την αύξηση από 26% σε 29% του φόρου των μικρών επιχειρήσεων[1] δείχνουν να μην κατανοούν ότι ζητούν επιπλέον επιβαρύνσεις και από τις οριακές για την επιβίωσή τους επιχειρήσεις. Κάτι τέτοιο θα τις οδηγήσει μαθηματικά να κάνουν παρέα με τις εκατοντάδες άλλες ήδη κατεστραμμένες επιχειρήσεις.

Τι μας απασχολεί η επιτυχής επιβάρυνση των πολύ ισχυρών επιχειρήσεων όταν  ταυτόχρονα καταστρέφει μεγάλο όγκο μικρών επιχειρήσεων;   Μα αυτό δεν θα είναι η χαρά των μεγάλων επιχειρήσεων; Διότι εφόσον τους περισσεύει θα πληρώσουν κάτι παραπάνω σε φόρους και εισφορές μα θα καταφέρουν με την βοήθεια των νομοθετών να διώξουν πλήθος μικρών ανταγωνιστών από τα πόδια τους. Όχι μόνον  δεν θα στεναχωρηθούν που θα πληρώσουν κάτι παραπάνω μα μπορεί να στήσουν και κανένα party – λέω- σήμερα το βράδυ..

Το χειρότερο όμως είναι αυτό που συμβαίνει στις επιχειρήσεις που θα καταφέρουν να μειώσουν την επιβάρυνσή τους με το νομοσχέδιο αυτό. Οξύμωρο σχήμα αυτό που ανέφερα αλλά ας το δούμε λίγο πιο προσεκτικά το θέμα. Για να κερδίσει μια επιχείρηση μακροπρόθεσμα, μειώνοντας την επιβάρυνσή της στις ασφαλιστικές εισφορές, πρέπει ή να στοχεύσει σε οργανωμένη φοροδιαφυγή ή αν πράγματι είναι στα απαλλασσόμενα όρια (όρια ήδη κατεστραμμένων επιχειρήσεων τα λέω εγώ)  να κανονίσει για τον επιτάφιο θρήνο της, μια που τέτοια κέρδη αρκούν για λίγους μήνες ζωής… Αν πάλι αποφασίσει να παρατείνει τον επιτάφιο θρήνο τις για ένα με δύο χρόνια πολύ απλά θα επισπεύσει τον επιτάφιο θρήνο άλλων επιχειρήσεων που συνεργάσθηκαν μαζί της… Ο νοών νοείτω.  

Συνοψίζοντας λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι «οριακές» για την επιβίωσή τους επιχειρήσεις θα κάνουν παρέα σύντομα με «κατεστραμένες» επιχειρήσεις. Οι δε πλούσιες, δεν θα ιδρώσει καν το αυτί τους και θα βλέπουν τους ανταγωνιστές τους - έναν προς έναν -  να τους αδειάζουν την γωνιά. Τέλος, όποια επιχείρηση θέλει να τύχει της μείωσης του κόστους των ασφαλιστικών εισφορών ή θα πρέπει να φοροδιαφύγει ή θα πρέπει να προγραμματίσει τον επιτάφιο θρήνο της κατά τα ανωτέρω.

Παλαιότερα η Φοροδιαφυγή ήταν αυτόνομη από τον Εισφοροδιαφυγή. Τώρα για να εισφοροδιαφύγει μια επιχείρηση  θα πρέπει  να φοροδιαφύγει πρώτα.  Παρακάτω θα δούμε πως μπορεί αυτός να είναι ίσως και ο στόχος του Νομοσχεδίου μα μπορεί  – λέω μπορεί  – και η ίδια η ταφόπλακά του..

Πέραν τούτων όμως στο Νομοθετικό Έργο κυριαρχεί και το θέατρο του παραλόγου αφού οι προχειρότητες «δίνουν και παίρνουν»..  Αυτές έχουν αναφερθεί από πολλούς και δεν χρειάζεται να τις επαναλάβω.

Μου έχει κινήσει όμως την περιέργεια μια πρόσφατη παρατήρηση για τους οφειλέτες του ΟΑΕΕ που έχουν πολύ παλαιές οφειλές. Σύμφωνα με την Νομοθεσία [2] οι καθυστερούμενες ασφαλιστικές εισφορές αναπροσαρμόζονται στο ύψος του ασφαλίστρου του χρόνου καταβολής τους. Δηλαδή με άλλα λόγια αν χρωστάει κάποιος 20 μήνες ασφάλισης (π.χ. στο ΤΕΒΕ) σε παλιά έτη  που το ασφάλιστρο ήταν π.χ. 100 ευρώ και τώρα (στο 2016) το ασφάλιστρο είναι π.χ. 300 ευρώ για να υπολογιστεί η οφειλή του λογίζεται ως κεφάλαιο οφειλής τα 300 ευρώ και επί αυτού του ποσού λογίζονται οι προσαυξήσεις. (Αν θυμώσετε δεν έχει νόημα. Αυτό λέει ο Νόμος)  Έτσι δηλαδή  αφού χρωστά  20 μήνες ΤΕΒΕ επί 300 το ασφάλιστρο, μας κάνει οφειλή  6.000 ευρώ και επί αυτού θα υπολογιστούν οι προσαυξήσεις που μπορεί να καταλήξουν σήμερα ακόμα και στα 12.000 οφειλή (θυμίζω από τα 20 μήνες επί 100 ευρώ  = 2.000 ευρώ…)

Με το νέο όμως Νομοσχέδιο τι θα γίνει η διάταξη αυτή;  Αν αυτός ο επιχειρηματίας στο 2015 έχει πολύ μεγάλα κέρδη η οφειλή που προαναφέραμε δεν φτάνει που ήταν ήδη υπέρογκη αλλά θα οκταπλασιαστεί κιόλας !!! Και εδώ θα έχουμε και το ευτράπελο : Αν για .. καλή του τύχη (!!!)μετά από ένα δύο χρόνια βγάλει ζημιές  τότε  αυτόματα το ίδιος χρέος θα μειωθεί … δέκα φορές (!!). Όλα αυτά γιατί όπως προαναφέραμε ο Νόμος ορίζει ότι «οι καθυστερούμενες ασφαλιστικές εισφορές αναπροσαρμόζονται στο ύψος του ασφαλίστρου του χρόνου καταβολής τους». Αν λοιπόν τα κέρδη ανεβοκατεβαίνουν, θα ανεβοκατεβαίνουν και οι εισφορές άρα θα τροποποιούνται και οι οφειλές με τον τρελό ρυθμό που μόλις πριν περίγραψαμε..

Παίρνω το θάρρος να πω πως,  αμφιβάλλω αν αυτά τα έχουν σκεφτεί…

Όπως επίσης παίρνω το  θάρρος να πω πως,  αυτά δεν τα βλέπουμε ούτε στο σινεμά..

Και δεν αναφέρομαι μόνο στο υπό ψήφιση νομοσχέδιο…

Λίγοι γνωρίζουν (εκτός τους λογιστές)  ότι σε πρόσφατο φορολογικό νομοσχέδιο είχε ψηφιστεί και μια διάταξη που καθορίζει το πρόστιμο μη έκδοσης αποδείξεων.  Πριν την ψήφιση, το πρόστιμο όριζε 100 ευρώ ανά απόδειξη που δεν εξέδιδε ο επιχειρηματίας. Άρα αν ερχόταν ένας έλεγχος σε μια καφετέρια που είχε 50 τραπεζάκια χωρίς απόδειξη, θα εξέδιδε πρόστιμο 50*100 = 5.000 ευρώ.  Το πρόστιμο μετά την προ ολίγων μηνών ψήφιση του νέου φορολογικού νομοσχεδίου όρισε το πρόστιμο στο  50% του ΦΠΑ των άκοπων αποδείξεων. Στο παράδειγμά μας ισοδυναμεί με 50 τραπεζάκια με 3 άτομα το κάθε τραπεζάκι και 3 ευρώ μέσο όρο τον κάθε καφέ μας κάνει 450 ευρώ. Ο Φπα των 450 ευρώ είναι 450*23% = 103,50 ευρώ άρα το πρόστιμο 103,50*50% = 51,75 ευρώ !!!  Δηλαδή στο παράδειγμά μας από 5.000 ευρώ το πρόστιμο κατέληξε στα 51,75  ευρώ !!!. Κι αν ο έλεγχος γινόταν σε γιατρό που δεν έχει ΦΠΑ, άσε….  δεν θέλω ούτε καν να το γράψω  τι πρόστιμο αντιστοιχεί γιατί ντρέπομαι….

Σε αυτό το σημείο πρέπει να κάνω έναν απολογισμό των σκέψεων μου. Να σκεφτώ γιατί γίνονται όλα αυτά.  Προσπάθησα να στύψω το μυαλό μου να σκεφτώ τι στο καλό μπορεί να στοχεύει ο Νομοθέτης με όλα αυτά που νομοθετεί…

Στην αρχή σκέφτηκα πως ο Νομοθέτης είναι βέβαιος πως θα πατάξει την Φοροδιαφυγή και έτσι τα μέτρα αυτά – αν παταχθεί η φοροδιαφυγή-  θα μεταστραφούν πανηγυρικά από αρνητικά σε θετικά. Και όντως έτσι θα είναι αν όλοι δείχνουν το πραγματικό τους εισόδημα και μετά οι επιβολές (ελπίζοντας με δεδομένο την μείωση των φορολογικών συντελεστών[3]) είναι σύμφωνες με αυτά τα εισοδήματα.  Από την άλλη όμως σκέφτηκα πως δεν γκρεμίζεις ένα σπίτι αν δεν είσαι σίγουρος ότι μπορείς να βγάλεις άδεια οικοδομής για να χτίσεις ένα καινούργιο. Διότι αν κινηθείς κατά αυτόν τον τρόπο ελλοχεύει ο κίνδυνος να μείνεις τελικά σε σπηλιές. Δηλαδή με άλλα λόγια θεωρώ ότι έπρεπε  πρώτα να πατάξουν την φοροδιαφυγή και μετά να μπουν σε τέτοιου είδος νομοθετήματα. 

Έτσι κατέληξα αναγκαστικά στην εξής σκέψη:

 Να δεις που είναι βέβαιοι πως τα χρήματα που δίνει ο πολίτης προς το Κράτος, καταλήγουν τελικά στους Τραπεζίτες και τα ξένα funds και αποφάσισαν να εξαναγκάσουν τους πολίτες να αυξήσουν την φοροδιαφυγή από το 40% στο 150% ώστε να γλιτώσουν τελικά, με αυτόν τον τρόπο - αφού δεν υπάρχει άλλος – οι πολίτες τα λεφτά τους.

Ωστόσο, μέχρι και εσείς να βγάλετε κάποιο συμπέρασμα, εγώ, αγαπητοί μου αναγνώστες,   θα ψάχνω για καν’ά σπηλιάρι, έτσι,  για παν ενδεχόμενο….

Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης       E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 266 / Κυριακή 08 Μαΐου  2016.

Δημοσίευση: http://www.taxheaven.gr/news/news/view/id/29079

---

                [1] Αλήθεια πως είναι δυνατόν να μπαίνουν τέτοιες επιβαρύνσεις την τελευταία μεταμεσονύκτια στιγμή, κρυφά από την διαβούλευση και από το φως της δημοσιότητας; Οι τωρινοί νομοθέτες κατηγορούσαν τους παλιούς  για τις κρυφές παρεμβάσεις της τελευταίας στιγμής, αυτές τις ύπουλες όπως τότε, ονόμαζαν και τώρα έχουν αναδειχθεί ως οι πλέον ειδικοί στις τακτικές αυτές..

[2] Παράγραφος 3 του άρθρου 15 του ΠΔ.258/2005- Καταστατικό του ΟΑΕΕ (ΤΕΒΕ) – Εγκύκλιος  ΤΕΒΕ (ΟΑΕΕ) Νο 7/14-2-2013,

[3] Σας έπιασα πάλι να κρυφογελάτε και αυτό μου είναι εκνευριστικό να ξέρετε….