Η τιμωρητική διάθεση ενός ατόμου είναι ανάλογη
του μεγέθους της αδικίας που έχει βιώσει. Όση περισσότερη αδικία έχει νιώσει
«στο πετσί του» ή στους ανθρώπους του
περιβάλλοντος του, τόσο μεγαλύτερη η
επιθυμία να τιμωρήσει τους υπαίτιους της αδικίας αυτής.
Ανάλυση ίσως σωστή, το σίγουρο επιδερμική. Και
ως γνωστόν η επιφανειακή προσέγγιση των
θεμάτων ήταν πάντοτε η Αχίλλειος πτέρνα της ανθρώπινης νόησης, ενίοτε και της
διανόησης. Διότι μπορεί για παράδειγμα η τιμωρητική διάθεση να αυξάνεται όσο μεγεθύνεται
η αδικία, αλλά ο απονέμων τη δικαιοσύνη, έχει την δύναμη να κρίνει ορθά πια
ακριβώς είναι η αδικία; Και περεταίρω κάνοντας ποιο δύσκολο το ερώτημά, μπορεί ο
απονέμων τη δικαιοσύνη, να διακρίνει τον πραγματικό υπαίτιο της αδικίας κατά
τέτοιο τρόπου που επαρκώς τεκμηριωμένα να μπορεί να τον θάψει τρία μέτρα κάτω
από το χώμα;
Και φτάνοντας αγαπητοί μου αναγνώστες στον στόχο
του άρθρου τούτου, αρμόζει σε έναν πολιτικό η τιμωρητική διάθεση; Είναι αυτή αισθητική
ενός πολιτικού ή μήπως κάποιου δικαστή;
Αποδέχομαι πλήρως πως ο πολιτικός είναι αυτός
που θα νομοθετήσει, άρα θα ψηφίσει έναν νόμο που μπορεί να οδηγεί κάποιους σε
τιμωρία, μα ειλικρινά το πρωί σα θα ξυπνά ένας πολιτικός και ένας δικαστής ποια
διάθεση πρέπει να έχει ο καθένας τους; Διότι φοβούμαι πως μέσα στο πλαίσιο
αυτής της διάθεσης θα ληφθούν οι όποιες αποφάσεις τους…
Συνεπώς, μήπως ο πολιτικός πρέπει να έχει μια
διάθεση διόρθωσης των πραγμάτων και όχι τιμωρίας; Μήπως ο πολιτικός πρέπει να
βλέπει όνειρα με χρώματα και αρώματα αντί για
μάχες και πύρινες κολάσεις; Και εν πάση περιπτώσει αν ένας πολιτικός έχει την ανάγκη βίωσης
συναισθημάτων έντασης ας τα αναδείξει κατά την προσπάθεια υλοποίησης των
έγχρωμων και μυροβόλων ονείρων του και όχι μέσω της συνεχούς επιθετικής και
τιμωρητικής διάθεσής τους εναντίων των «άλλων». Τι κακό αλήθεια αυτό στους
πολιτικούς που μας έλαχαν – χρόνια τώρα – να βρίσκουν πολύ εύκολα τους ένοχους.
Πάντα οι ένοχοι είναι οι «άλλοι». Άντε τώρα να μιλήσουμε για νομοθέτηση απονομής δικαιοσύνης όταν αυτοί
που νομοθετούν έχουν εξάγει από πριν τα συμπεράσματα τους: Φταίνε πάντα «οι
άλλοι». Είναι τόσο απλό. Και εφόσον εξάγουν τόσο εύκολα το συμπέρασμά τους για
το ποιοι φταίνε, ποιος ο λόγος να μην προχωρήσουν εύκολα και στην τιμωρία τους;
Κατάσταση μουντή και μονόχρωμη. Χρόνια τώρα….
Είναι πλέον μονόδρομος, για τους πολιτικούς ν’
αρχίσουν να ονειρεύονται για το αύριο. Πριν
είναι αργά. Το χθες, την τιμωρία και το
φταίξιμο να το αφήσουν στην Δικαιοσύνη.
Από τους πολιτικούς, το δικαίωμα για τιμωρία, ας το αφήσουν μόνο στους εκπρόσωπους του
μίσους (ο μπαξές έχει κι απ’ αυτούς) σε αυτούς δηλαδή που δεν τους αρέσουν τα
χρώματα. Σε αυτούς που όλη τους η ζωή βλέπουν το μαύρο χρώμα και όταν με το καλό αυτή τελειώσει, άντε να δουν – το πολύ - και το καφέ
του χώματος.
Οι υπόλοιποι, προς Θεού, πρέπει να γυρίσουν
γρήγορα στα χρώματα της ζωής. Να σπρώξουν μπροστά τα έγχρωμα όνειρα του αύριο
και όχι τα μαύρα όνειρα του χθεσινού μίσους. Κι ας είναι τα όνειρα δεξιά, αριστερά, βόρεια
ή νότια ή τέλος πάντων ας έχουν όποια κατεύθυνση θέλουν. Αν μετά από αυτά και
πάλι δεν τα καταφέρουμε δεν πειράζει. Αποφεύγουμε τουλάχιστον την τοξική ζωή
γιατί ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι το πλέον τοξικό υλικό της ζωής είναι το μίσος
και η αέναη τιμωρητική διάθεση. Η
πολιτική ξεδιπλώνεται σε ένα πεδίο που εκ των προτέρων γνωρίζουμε ότι είναι
δύσκολο. Συνεπώς σε ένα τέτοιο πεδίο η τακτική της αλληλοφαγωμάρας και της
τιμωρίας «των άλλων» το μόνο που καταφέρνει είναι να το κάνει ακόμα ποιο
δύσκολο.
Διότι μετά που θα ξεφύγουμε από την παγίδα της
αλληλοφαγωμάρας θα φτάσουμε στο πλέον δύσκολο έργο. Δηλαδή στο σημείο που
πρέπει να βρούμε – όλοι μαζί - το ΝόμιμοΝ. Και ξέρετε, αγαπητοί μου αναγνώστες,
το ΝόμιμοΝ διαβάζεται από τα δεξιά προς τα αριστερά και το ανάποδο. Διαβάζεται
δηλαδή και «έτσι» και «αλλιώς»….
Εκεί είναι η πραγματική δυσκολία…
Τα υπόλοιπα είναι για τα νήπια…
Σταυρουλάκης
Αρτεμ. Κωνσταντίνος
Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης
Άρθρο υπ’ αρ. 268 / Κυριακή
29 Μαΐου 2016.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου