Οι ανεκτίμητες πληροφορίες του Μάρκου.

Από μικρό παιδί ο Μάρκος άκουγε με προσοχή τόσο τους γονείς του όσο και τους δασκάλους του.

Πήρε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για να επιβιώσει σε τούτη την σκληρή  πόλη. Ήταν λίγο καταπιεστικά όλα αυτά μα στο τέλος του είχαν βγει σε καλό. Μορφωμένος, οικογενειάρχης  με καλή δουλίτσα.

Τι άλλο να θέλει κανείς…

Τις ανεκτίμητες αυτές πληροφορίες φρόντιζε και τις μετέφερε  στα παιδιά του και όλα βρίσκονταν σε μια ατάραχη ισορροπία.

 Η δε συνάντησή του με εκείνο τον ξεδοντιάρη ζητιάνο της οδού Φιλλίπου, θα ήταν άνευ λόγου αναφοράς αν δεν λάμβανε μια περίεργη τροπή. Δεν έφτανε η επιμονή του να του δώσει λίγα ευρώ, ήθελε και κουβέντα ο άπλυτος.   Και σε κείνη την κουβέντα, πως το πήγε από δω, πως το γύρισε από εκεί, κατέληξαν να μιλούν για κείνες τις ανεκτίμητες πληροφορίες του Μάρκου !

            -Σου έδωσαν πληροφορίες χρήσιμες για την ζωή σου ή σου έμαθαν πως δεν ζεις χωρίς πληροφορίες;

Άκου τι του είπε ο άπλυτος !!

Δεν φτάνει που τον πρόσβαλε με τα λεγόμενα του αλλά είχε και ένα απαξιωτικό βλέμμα που τον εκνεύρισε αφάνταστα. Του μιλούσε χωρίς καν να τον κοιτάζει κι αντί αυτού ασχολούταν με τον ψωριάρη το σκύλο που είχε δίπλα του !

Μού ‘φαγε και το δίευρο, σιγομουρμούριζε ο Μάρκος καθώς απομακρυνόταν από τον ζητιάνο.

Η αλήθεια είναι πως είχε μια αναστάτωση όχι τόσο από το ίδιο το συμβάν αλλά από το γεγονός πως η κουβέντα του ζητιάνου επανερχόταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα στο μυαλό του.  Πράγματι η ερώτηση που του έκανε υπήρχε εσωτερικά, μέσα του, ως ερώτημα, αλλά βρισκόταν διαρκώς σε μια λανθάνουσα κατάσταση  ύπνωσης. Δηλαδή δεν την έβγαλε ποτέ στην επιφάνεια για να την μελετήσει και ίσως, γιατί όχι, να την απαντήσει κιόλας.

Πάντως είχε παρατηρήσει πως όλη του την ζωή οι κινήσεις του αναπτυσσόταν γύρω από πληροφορίες και οδηγίες που πάντα του τις έδιδαν άλλοι.  Πρέπει αυτό, πρέπει εκείνο, πρέπει το άλλο. Οδηγίες στην δουλειά, οδηγίες στην οικογένεια οδηγίες στην κοινωνική του συμπεριφορά.

Στην προσπάθεια του να σκεφτεί μια απόφαση που έχει λάβει μόνος του, έχοντας την ανασύρει από τα βάθη των θέλω του, χωρίς να επηρεαστεί από τις «ανεκτίμητες πληροφορίες/οδηγίες» που είχε, θυμήθηκε μόνο την ξύλινη σφεντόνα που αγόρασε στην Σίφνο το προηγούμενο καλοκαίρι.

Χαμήλωσε το βλέμμα του σαν θυμήθηκε πως κι αυτή την είχε αγοράσει με την δέουσα ντροπή..

-          Την θέλω για  δώρο στον ανιψιό μου, είναι γερή;

 Έτσι είχε πει στον μαγαζάτορα….

Την επόμενη μέρα περνούσε ξανά την οδό Φιλλίπου.

Πουθενά ο ξεδοντιάρης ζητιάνος.

Ο Θεός ξέρει που θα κείτεται πεινασμένος , σκέφτηκε..

Αυτόν βρήκα να προβληματιστώ; Αν ήξερε το σωστό δεν θα βρισκόταν σ’ αυτήν την κατάσταση !

Στην φάση της ψυχολογικής του απελευθέρωσης χτύπησε και το κινητό.

«Έλα Λευτέρη εσύ είσαι; Μα δε σου είπα πως θα σε ψηφίσω; Έχω μιλημένους και άλλους δέκα !! Ναι άλλους δέκα !!  Να μην ανησυχείς Λευτέρη μου, αφού ξέρεις ότι λέει ο Μάρκος είναι συμβόλαιο !»

         Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 310/ Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017.

Μην και συμβαίνει κάτι που δεν ήξερε;

O Δημήτρης – όπως έκανε πάντα – προσπαθούσε να την παρηγορήσει.

- Μην κλαίς καρδιά μου !

 Θα περάσει και τούτο το κακό !!

 Να χαρείς μην κλαις !

Η Μαρία όμως δεν έλεγε να σταματήσει το κλάμα.

- Κι ο ουρανός να χαθεί εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου. Να μην ανησυχείς. Έχουμε το Αννιώ !  Να χαρείς Μαρία μου, μην σε δει το παιδί  να στεναχωριέσαι ! Μην σε δει !

Και τι δεν σκαρφιζόταν ο Δημήτρης να την συνεφέρει.

Της θύμιζε τις όμορφες κι ανέμελες μέρες της νιότης τους. 

- Θυμάσαι ανάσα μου, το παγκάκι των ονείρων μας; Το δέντρο της υπόσχεσής μας;  Θυμάσαι της συστροφής μας την άμμο; Έχουμε τα πλούτη του κόσμου, τον καρπό της αγάπης μας !!  Τι είναι μπροστά σε όλα τούτα κάποια καθημερινά μικρά προβλήματα ;

Άλλαξε την συζήτηση και την ρώτησε για το Αννιώ.

- Την μαλώνουν τα κορίτσια ακόμα;  Να μιλήσεις, να της δώσεις δύναμη. Να μιλήσεις και  με τη δασκάλα. Αυτό να κάνεις...

Η Μαρία σήκωσε το βλέμμα της μα δεν αποκρίθηκε!

Μονάχα έκλαιγε..

Σκιάχτηκε κι ο Δημήτρης…

Γιατί δεν του μιλά;

Μην και συμβαίνει κάτι που δεν ήξερε;

Σκοτείνιασε.

Η Μαρία έπρεπε να φύγει. Άφησε τα λουλούδια στο κρύο μάρμαρο, δίπλα στα χάλκινα γράμματα «Δημήτρης, Ετών 42» και έσυρε για την πύλη.

Σώπασαν τα πουλιά στα δέντρα, σώπασε κι ο Δημήτρης.

          Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης

Λογιστής-Φοροτεχνικός Α’ Τάξης  

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 309/ Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017.

Το επίδομα της κατσαρόλας.

Η αλήθεια είναι πως ο Στάθης δεν πίστευε στα αυτιά του για το επίδομα της κατσαρόλας.

- «Πεντακόσια ευρώ μπήκαν στον λογαριασμό σου», του είπε ο λογιστής  και αυτός έτρεξε αμέσως στην Τράπεζα.

 Στο δρόμο σκεφτόταν γιατί τ’ ονόμασαν έτσι ετούτο το επίδομα.  Ότι είχε κατσαρόλες ήταν γεγονός. Εξάλλου, αν είχαν κάποια αμφιβολία, ας ερχόταν να κοιτάξουν στο σπίτι του. Δεν έλεγε και κανένα ψέμα.  Σαν εισέπραξε όμως τα πεντακόσια όλοι τούτοι  οι φόβοι εξανεμίστηκαν.

Δεν πέρασαν δύο ώρες και βρισκόταν στο μπάνιο του να τρίβει στην πλάτη του να φύγει η μαυρίλα του ανέλπιδου.

Άκου πεντακόσια ευρώ !! 

Και καθώς έτριβε το σώμα του με το υπόλειμμα σφουγγαριού, το μυαλό του  σχεδίαζε τι θα κάνει τα πεντακόσια.  Σίγουρα έπρεπε να δώσει τα τετρακόσια πενήντα για να μην του κόψουν το ρεύμα και το νερό και με τα πενήντα ευρώ, αχ με τα πενήντα ευρώ,  πρέπει να αποφασίσει σωστά τι θα κάνει…

Φρέσκος και ανανεωμένος έκανε τις πληρωμές και  έλαβε την απαραίτητη παράταση για να μην του κόψουν το ρεύμα και το νερό.

Είχε διάθεση μετά από πολύ καιρό και αποφάσισε να κάνει και βόλτα στα ξέπνοα μαγαζιά.

Σταμάτησε μπροστά σε μια βιτρίνα της Καρόλου Ντήλ χαζεύοντας ξανά εκείνο το κόκκινο πουλόβερ.

Με την έκπτωση 49,99. Γέλασε με την σύμπτωση..

 Όσο γρήγορά πήρε την απόφαση για την αγορά του πουλόβερ τόσο καθυστέρησε τον ψηλό άκεφο ιδιοκτήτη του «Emerson Replay»
για να την ολοκληρώσει.

Ούτε οικόπεδο ν’ αγόραζε ο Στάθης…

Δεν είναι λίγες μέρες που τον συνάντησα στην πλατεία  και με ρωτούσε μήπως υπάρχει κανένα μεροκάματο. Στην κουβέντα πάνω μου είπε και την ιστορία. Κατηγορούσε τον εαυτό του που τελικά δεν έκανε σωστούς υπολογισμούς και δεν του έμειναν χρήματα ν’ αγοράσει ταμπλέτες για τους σκώρους και τα τρωκτικά. Πάλι καλά που έχει τις κατσαρόλες του.

          Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης

Λογιστής-Φοροτεχνικός Α’ Τάξης  

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 308/ Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2017.