Βάσει σχεδίου, έρχονται καλύτερες μέρες…

Η πίεση συνεχίζεται ασταμάτητα ώστε να παραχωρηθεί κάθε αξιόλογο δικαίωμα της Χώρας μας σε ξένα χέρια. Το αιτιολογικό είναι το ότι  εμείς είμαστε άχρηστοι ή τέλος πάντων πως αυτοί το κάνουν καλύτερα. Εμείς είμαστε για τα μπάζα. Αυτό εμένα βέβαια με είχε μπερδέψει. Τι να εννοούν ότι είμαστε για τα μπάζα; Πως πρέπει να γίνουμε όλοι εργολάβοι; Τέλος πάντων, δεν κατάλαβα ακριβώς τι θέλουν να πουν και γι αυτό συνεχίζω τον προβληματισμό μου.   

Σκεφτόμουν λοιπόν στο Πανεπιστήμιο (με σπούδασε οικονομολόγο  -με τον ιδρώτα του αγρότη-  ο κυρ. Αρτέμης) μάθαμε πως οι ξένες επενδύσεις βοηθούν στην ανάπτυξη. Ναι, το θυμάμαι καθαρά, σαν και τώρα. Οι ξένες επενδύσεις βοηθούν την Χώρα.  Όμως η τελική επαγγελματική μου ιδιότητα   - ως λογιστής -, με έμαθε να κάνω μια πράξη παραπάνω από την θεωρία, και βλέπω στην πράξη να «μη μου κλείνει ο ισολογισμός»…

 Έρχεται δηλαδή ο ξένος επενδυτής βάζει 50 μύρια  στην Χώρα μας και μετά βγάζει 200 μύρια και τα παίρνει στη Χώρα του...

 Που στο καλό είναι η Ανάπτυξη;

 Στην απασχόληση;

 Και γιατί δεν γίνονται εθνικές οι επενδύσεις να αυξηθεί και η απασχόληση να μας μείνουν και τα μύρια;

Τέλος πάντων, λογιστάκος είμαι κάποιο λάθος θα κάνω.

Αλλά σκέφτομαι πως ακόμα και αν κάνω λάθος, είμαι βέβαιος πως τα πράγματα πηγαίνουν καλά. Σύντομα, μετά δηλαδή που θα παραχωρηθεί κάθε αξιόλογο δικαίωμα της Χώρας μας, οι έχοντες τα δικαιώματα αυτά  θα θέλουν να τα χρησιμοποιήσουν. Ν’ αβγατίσουν τις επενδύσεις τους.  Και σε αυτό το σενάριο το σίγουρο είναι πως δεν θέλουν δίπλα τους κατεστραμμένες μάζες  ούτε  επικίνδυνες εξεγέρσεις. Θα θέλουν Ηρεμία και Κατανάλωση.

Να το ξαναπούμε: Θα θέλουν Ηρεμία και Κατανάλωση.

Να λοιπόν τα  ευχάριστα τα νέα !!     

Σύντομα αυτοί, θα θέλουν να καταναλώνουμε κάτι παραπάνω (πως θα πουλάνε την πραμάτεια τους άλλωστε;) και να είμαστε  καλά παιδιά χωρίς πολλά - πολλά  νεύρα. Άρα θ’ αυξηθούν λίγο οι μισθοί, θα μειωθούν οι φόροι κάτι τις, θα μειωθεί η ανεργία και όσοι μένουν άνεργοι να δεις που θα έχουν κι’ αυξημένα τα επιδόματα ανεργίας !! Οι δουλειές θα ανοίξουν και η τότε κυβέρνηση να δεις που θα χαρακτηριστεί και σωτήρας…

Τι άλλο να θέλουμε. Όλα καλά !! Μία μόνον διαφορά. Μία μόνον προϋπόθεση:  

Να μην μπορεί κανένας απ’ αυτούς τους καταναλωτές να αποταμιεύει.

Δηλαδή να έχει να καταναλώνει (για να πουλάνε αυτοί) αλλά όμως να μην μπορεί να βάζει κάτι στην άκρη. Διότι αγαπητοί μου αναγνώστες, αν κάποιος αποταμιεύει μπορεί με τα χρήματα αυτά να διεκδικήσει το δίκιο του π.χ. πληρώνοντας  έναν δικηγόρο.. 

Όχι .. όχι…

Αυτό δεν το θέλουνε…

Καμία αποταμίευση ώστε να μην υπάρχει καμία δυνατότητα αντίδρασης.

Θα βγάλουν και μερικούς νόμους για να προστατεύσουν τον Πύργο τους και όλα εντάξει.  Θα ξέρετε για παράδειγμα των όσων αναφέρω το άρθρο 63 του Ν.4174/2013  σύμφωνα με το οποίο για να ζητήσεις το δίκιο σου σε μια φορολογική επιβολή προστίμου θα πρέπει πρώτα να πληρώσεις το 50%  του προστίμου αυτού για να έχεις το δικαίωμα πρόσβασης στο δικαστήριο. Δεν τα έχεις;  Δεν μπορείς να πας στα δικαστήρια !!  Αιτιολογούνται πως νομοθέτησαν για να μην πηγαίνει η «σάρα και η μάρα» στα δικαστήρια, μα μου φαίνεται πως το νομοθέτησαν για να μην μπορεί να σηκώσει κανείς το κεφάλι παρά μόνον οι λίγοι, οι πολλοί λίγοι…

Ποιο κάτω, ο ίδιος νόμος,  λέει πως αν αργήσεις μία μέρα μετά τις 30 ημέρες να υποβάλλεις την προσφυγή σου χάνεις το δίκιο σου...

Ακόμα πιο κάτω λέει πως αν προλάβεις να υποβάλλεις την προσφυγή σου (η περίφημη ενδικοφανή προσφυγή)  και δεν προλάβουν να την εξετάσουν τα αρμόδια όργανα μέσα σε 30 ημέρες θεωρείται ότι έχασες την προσφυγή…

Ωραίος νόμος, αγγελικά πλασμένος. Συνταγματικός που δεν πάει άλλο.. (καλή ώρα…)

Και να δεις φίλε μου που τα καλά και τα ωραία δεν θα σταματήσουν εδώ.

Όποιος έχει επαφή με το «όνειρο», το «πρότυπο» (σ.σ. αναφέρομαι στις Η.Π.Α.) θα διαπιστώσει πως όλα περιστρέφονται γύρω από έναν συνεχή και αδιάκοπο καταναλωτισμό βασισμένο στην ενοικίαση και στις δόσεις της πιστωτικής σου κάρτας.  Εξαφανισμένη η ιδιοκτησία στους πολλούς. Πληρώνεις την δόση σου και έχεις το αμάξι σου. Την επόμενη ημέρα που ανοίγεις την τηλεόραση (που την πληρώνεις με δόσεις) και δεις στο συνδρομητικό κανάλι (που το πληρώνεις με δόσεις) κάποια διαφήμιση ενός άλλου όμορφου αμαξιού η απόφαση είναι απλή  και γρήγορη. Αλλάζεις τις δόσεις (του προηγούμενου αμαξιού) σε νέες δόσεις του νέου αμαξιού. 

Ευδαιμονία…

Ευτυχία…

Και να τα νέα αμάξια (με νέες δόσεις) και να τα σπίτια (με νέες δόσεις) και να τα όνειρα (με νέες δόσεις).

           

Συνεπώς να μην ανησυχείτε καθόλου.

Η αντιστροφή του κλίματος έρχεται γρήγορα. Η «ευημερία» και η «ευτυχία» είναι θέμα λίγων, μα πολύ λίγων ετών. Το ότι εκείνη η «ευημερία», εκείνη η «ευτυχία», θα είναι με δόσεις δεν νομίζω να μας πειράξει και πολύ..

Ο Καζαντζάκης έλεγε  « Αν δεν φτάσεις στο χείλος του γκρεμού δεν βγάζουν οι πλάτες σου φτερούγες». Όμως αυτοί φροντίζουν να μας απασχολούν νυχθημερόν καταναλώνοντας τα προϊόντα και τα στερεότυπα τους για  να μην μας μείνει χρόνος να καθαρίσουμε τον χώρο από τις φυλλωσιές και δούμε καθαρά, όλοι μας, τον γκρεμό που τρέφεται με τους πιο αδύναμους και αποκαμωμένους. Αν δούμε έγκαιρα τον γκρεμό πως θα μας αντιμετωπίσουν; Τι θα κάνουν όταν οι πλάτες μας έχουν βγάλει  φτερούγες;  

           

            Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης

Λογιστής-Φοροτεχνικός Α’ Τάξης  

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 283 / Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016. 

Τέσσερα άλματα για το Οικονομικό Επιμελητήριο.

            Μπροστά μας οι εκλογές στο Οικονομικό Επιμελητήριο. Μπροστά μας και η ελπίδα  για να αποφασισθούν (ή όχι) άλματα προόδου. Όχι .. όχι.. μην σκεφτείτε άλματα επί κοντό.. Ας μην υπερβάλλουμε. Να.. μιλάμε για  λίγο ταχύτητα και άλμα, ταχύτητα και άλμα, έτσι που να ξεκολλήσουμε από την ίδια θέση βρε αδερφέ !!

            Ειδικότερα για τέσσερα άλματα ομιλώ:

            ΑΛΜΑ 1^ο: Αν θέλουμε το ένα επάγγελμα να αφεντεύει τα του άλλου επαγγέλματος ας αφήσουμε το Οικονομικό Επιμελητήριο ως έχει.     Αν όμως θέλουμε αυτό να αλλάξει θα πρέπει, στο Επιμελητήριο αυτό, να δημιουργηθούν επιμέρους επαγγελματικοί πυλώνες, με αυτόνομη διοίκηση σε κάθε πυλώνα, έτσι ώστε να προστατεύεται η επιστημονικότητα του κάθε επαγγέλματος ξεχωριστά.

             Να υπάρξει δηλαδή ένας Λογιστικός-Φοροτεχνικός Πυλώνας,  ένας Τραπεζικός Πυλώνας, ένας  Πυλώνας Δημοσίων Υπαλλήλων κ.τ.λ. οι οποίοι θα έχουν διαφορετικό διοικητικό συμβούλιο ο καθένας και αρμοδιότητα μόνο στα του επαγγέλματός του.

             Η δε κεντρική Διοίκηση του ΟΕΕ θα έχει μεν Προεδρείο αλλά αυτό θα είναι τυπικής σημασίας (κάτι σαν το Πρόεδρο της Δημοκρατίας,[1]) και δεν θα του επιτρέπεται καμία ουσιαστική ή συμβολική ανάμειξη του στις αποφάσεις των διοικητικών συμβουλίων των επιμέρους πυλώνων πέραν από την επίβλεψη διατήρησης της προαναφερόμενης δομής.

            ΑΛΜΑ 2^ο:  Αν θέλουμε να μιλάμε για ένα επιστημονικό επιμελητήριο, τότε δεν πρέπει να μιλάμε για ένα επιμελητήριο σεμιναριακού τύπου με πάγιο θέμα την εκάστοτε  τροποποίηση της φορολογικής νομοθεσίας που αποφασίζει συχνά πυκνά η κάθε κυβέρνηση.  Να φύγουμε από αυτήν την πρακτική.  Αφήστε τους επιμέρους συλλόγους να το αναλάβουν αυτό. Μια χαρά το πράττουν, επιτυγχάνουν χαμηλό κόστος και βοηθούν και την επιβίωσή τους ή τέλος πάντων στην δυνατότητα να απασχολήσουν και ένα διοικητικό υπάλληλο.

            Το Οικονομικό Επιμελητήριο (ο κάθε πυλώνας ξεχωριστά) μπορεί να αναπτύξει επιστημονική επιμόρφωση - και όχι φορολογικά σεμινάρια - τόσο στο πεδίο εξειδικευμένων υπηρεσιών όσο και στην επιμόρφωση σχετιζόμενη με την μείωση του κόστους υπηρεσιών, την κοστολόγηση χρόνου,  την εισαγωγή τεχνολογιών, την ανάπτυξη λογισμικών κ.τ.λ.  Αυτά χρειάζεται ένας επιστημονικά καταρτισμένος οικονομολόγος από το Οικονομικό Επιμελητήριο και όχι φορολογικά σεμινάρια τα οποία άνετα μπορεί να τα παρέχει στα μέλη του ο κάθε επαγγελματικός τους σύλλογος.

            ΑΛΜΑ 3^ο:  Αν θέλουμε να μιλάμε για ένα Επιμελητήριο Ελπίδας θα  πρέπει να αφαιρεθεί το «δικαίωμα καρέκλας» πάνω από δύο θητείες. Πρέπει μετά το πέρας των δύο αυτών θητειών ο υποψήφιος να λαμβάνει μια απάντηση επιστημονική  όπως για παράδειγμα : «Άντε γειάάά » , όπως την εκφωνεί κείνος ο ανεκδιήγητος «γαύρος» σε κάποια βραδινή εκπομπή.  Αυτός που έχει διάθεση να συνεχίσει να βοηθά το Επιμελητήριο δεν του απαγορεύεις να ασχοληθεί αφού αυτό μπορεί να το κάνει και χωρίς καρέκλα.  Εκτός κι αν τον εμποδίζουν τα’ αρθριτικά του..

            ΑΛΜΑ 4^ο :  Μέλη του Οικονομικού Επιμελητηρίου θα είναι όλοι όσοι έχουν επάγγελμα που καθορίζεται αδειοδοτικά ή ελεγκτικά από το επιμελητήριο αυτό. Όλοι.  Ούτε εξηγήσεις χρειάζονται ούτε επιχειρήματα για να καταλάβουμε κάτι που μπορεί να καταλάβει ακόμα και ένα  παιδί του δημοτικού.

            Αυτά τα τέσσερα άλματα μόνον.

            Όλα τα άλλα φίλοι αναγνώστες έπονται. Πιστοποιήσεις, κατοχυρώσεις, δικαιώματα, υποχρεώσεις, αξιοπρέπεια, όλα αυτά φίλοι μου  πιστέψτε με πως έπονται. Αν δεν υπάρξει η προαναφερόμενη βάση  πώς να ασχοληθείς μ’ αυτά; Πως;

            Τέσσερα άλματα λοιπόν.

            Τέσσερα άλματα.

            Εύχομαι στους υποψήφιους που ετοιμάζονται στις εκλογές του Δεκέμβρη να κάνουν γυμναστική ώστε να έχουν την σωματική υποδομή να αντέξουν αυτά τα άλματα.

            Διότι αν αποφασίσουν πάλι το περπάτημα φοβάμαι πως θα φτάσουμε σε κάτι καλό μετά από πολλές - πολλές γενεές.

            Αν πάλι οι υποψήφιοι αποφασίσουν πως δεν θέλουν ούτε άλματα ούτε περπάτημα  τότε να είστε σίγουροι πως θα επιδιώξουν το πιο ξεκούραστο. Αυτό που ούτε άλματα απαιτεί ούτε περπάτημα : Την καρέκλα.

            Μα τότε στο ίδιο έργο θεατές.

            Αυτοί θα κερδίσουν την καρέκλα και εμείς θα χάσουμε την ελπίδα.  

            Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης

Λογιστής-Φοροτεχνικός Α’ Τάξης  

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 282 / Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016.

---

[1] Πάλι σας βλέπω να γελάτε…. 

 Δήμιοι του ήλιου.

            Στο σημερινό κείμενο παρουσιάζονται επιλεγμένα σημεία της ποιητικής του συλλογής  «Μάχη στην άκρη της Νύχτας» του Τάσου Λειβαδίτη[1] , τα οποίο βιαίως περικόπτω και ξαναενώνω  - ως  ένα παζλ -,  για να δείξω ακριβώς εκείνην την εικόνα που θα ήθελα.  Ανάγκη ομολογουμένως περίεργη από ένα όμορφο δάσος να θέλω να δείχνω ένα όμορφο δέντρο ίσως και ένα όμορφο κλαδί.

            Δεν φτάνει αυτό παρά δυσκολεύω και την ανάγνωση μια που άλλοτε βάνω το κλαδί δίπλα στη ρίζα και κάποια φορά τον κορμό στα φύλλα της κορφής. Για αυτήν την αλλόκοτη επιμονή μου, να περικόπτω πολύ σπουδαία κείμενα ή ποιήματα χωρίς όμως να φεύγω [ελπίζω]  από το  ζητούμενο του δημιουργού,  ε,  ας μου το  συγχωρέσουν όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι.....

            Θα πρέπει στο σημείο αυτό να αναφερθεί ότι το βιβλίο «Μάχη στην άκρη της Νύχτας» δεν είναι πια διαθέσιμο αλλά όμως αναπτύσσεται στα Άπαντα του Λειβαδίτη από τις εκδόσεις Μετρονόμος[2].

            Η αναφορά του θέματος στην περίοδο της Μακρονήσου είναι άρρηκτη με την έντονη πολιτική δραστηριότητα που ανέπτυξε ο ποιητής στο χώρο της αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1947 έως το 1951, στο Μούδρο, στη Μακρόνησο και μετά στον Αϊ Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ' όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951.[3]

           

            Ας ξεκινήσουμε αυτήν την επίπονη – εξ αιτίας μου - ανάγνωση: 

            «Κι αυτός ο δεκανέας της αλλαγής αργεί. Τι ώρα να’ ναι; Κρυώνω.»

            «Βαδίζουμε, τα πόδια χάνονται στη λάσπη, θες να συλλογιστείς και βουλιάζεις. Ο κόσμος απόψε ήτανε λάσπη, δώσε μου το χέρι σου.

            Αρχίζει η βροχή,  δώσε μου το χέρι σου.

            Η λάσπη είναι τάφος σίγουρος, βαδίζουμε, ο ένας θυμάται ο άλλος φτύνει.

            Δώσε μου το χέρι σου.»

            «Έξι φαντάροι με όπλα, ένας άνθρωπος που σκάβει. Αν τον ρωτήσετε τι έφταιξε δεν θα ξέρει ν’ απαντήσει. Κι όμως θα πρέπει απόψε να πεθάνει, να σκάψει μονάχος του τον τάφο του. Έτσι λέει η διαταγή…

            Αν τον άφηναν θα μπορούσε να σκάψει όλη την γη !!

            Ας τον άφηναν να κρατάει μια μικρή θέση, μια μικρή θέση κάπου σε μια γωνιά που να μην χωράει παρά μονάχα δύο πόδια έστω και γυμνά. Ας τον άφηναν μονάχα μια στιγμή όσο ακουμπήσει στην αξίνα του και να θυμηθεί...

            Πιο καλά να βιαστείς απόψε σύντροφε. Όσο πάει και δυναμώνει ο άνεμος. Δεν έκαμε το σταυρό του. Τον σκέπασαν γρήγορα. Τι σημασία έχει όνομα ενός νεκρού. Έπρεπε να πεθάνει και πέθανε, η ζωή θα τον ξεχάσει.

            Όμως αυτά τα έξι παιδιά πως δέχθηκαν να πυροβολήσουν;»

`           «Η  βροχή παίζει ταμπούρλο πάνω στις σκηνές. Εν’ αυλάκι νερό. Δεν καθρεπτίζει τίποτα. Στην πόρτα ο σκοπός κρυώνει. Τίποτα.»

            «Καθισμένοι στο χώμα περιμένουμε. Να μπορούσε κανείς να θυμηθεί τα πόδια του και να σηκωθεί έστω κι αν βαδίσει μέσα στη λάσπη, έστω κι αν χαθεί μέσα στην νύχτα, γιατί είναι νύχτα σύντροφε, παγωνιά σύντροφε.. Για να ζήσουμε πρέπει ν’ αρνηθούμε πως είναι νύχτα. Καθισμένοι στο χώμα, περιμένουμε στο χώμα, περιμένουμε στην νύχτα, γιατί είναι νύχτα σύντροφε, παγωνιά σύντροφε..»

            « Πέντε δίκοχα γύρω, ο λοχαγός δίχως όνομα, ένα παιδί γυμνό, κουρελιασμένο από τις βουρδουλιές. Ο λοχαγός τον ρωτάει. Τώρα πρέπει να μιλήσει για να σωθεί. Ο βούρδουλας κάνει αυλάκι. Τώρα πρέπει να μιλήσει για να σωθεί. Ο λοχαγός ανάβει τσιγάρο, τον ρωτάει, τον ξαναρωτάει.

            Ο Λοχαγός λέει «Μίλησε !», ο βούρδουλας λέει «Μίλησε !», η νύχτα λέει «Μίλησε !», μα η νύχτα είναι λίγη,  σύντροφοι πολλοί κι έκοψε με τα δόντια τη γλώσσα του όπως θα κάνατε και εσείς….»

            «Μην κοιμηθείς απόψε σύντροφε, ποιος ξέρει αν θα ξαναϊδωθούμε. Άγιο μίσος δώσε μου το χέρι σου..»

            «Τότε ένα σφύριγμα και ξαφνικά ακούστηκαν τα πολυβόλα. Τα – τα – τα, μια κραυγή μα τα πολυβόλα δεν ακούνε. Τα – τα – τα, οι σφαίρες καρφώνουν το σκοτάδι. Κανείς δεν θέλει να πεθάνει, ο άλλος κουλουριάζεται γίνεται ένα μικρό κουβάρι, να σωθεί. Όταν δεν θέλεις να πεθάνεις ξέρεις τι θα πει ζωή. Τα – τα – τα, τα πολυβόλα δεν ξέρουν ότι έχουμε μάνα. Τα – τα – τα, ένας ουρλιάζει. Ξέρετε τι θα πει ζωή…»

            [ΑΥΤΟΙ] « Πρόσωπα με κράνη, χτυπάνε τις αρβύλες τους να μην ακούν την καρδιά τους. Τους έδωσαν ένα αυτόματο για να φοβούνται να πεθάνουν.

            [ΚΑΙ ΤΟΥΤΟΙ] « Οι άλλοι, σας κάναν να ξεχάσετε πως τα δάκρυα  μοιάζουν σε όλους, πως κόσμος φτάνει  για όλους. Για σας μιλάμε, δήμιοι του ήλιου, εχθροί του ψωμιού, δεν σας σώζει τίποτα, μια μέρα οι αρβύλες μας, θα συντρίψουν τα κόκαλα σας.»

            [ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ] «Μα εσείς, εσείς που μπορείτε ακόμα να κοιτάτε τον ουρανό, εσείς που τρέμετε όταν πυροβολείτε να, εδώ είναι το χέρι μας…»

            « Ένα χαρτί λένε, και θα μπορείς να ζήσεις. Μα πως θα ζήσουν χιλιάδες παιδιά χωρίς ψωμί, χιλιάδες παιδιά δίχως όνειρο;»

           

            « Ο αξιωματικός εφόδου θ’ αργήσει, ο αξιωματικός εφόδου δεν θα ‘ρθει. Έκανε να θυμηθεί τη μάνα του, μα δεν μπορούσε.  Ένιωσε να κρυώνει και κρεμάστηκε μήπως ζεσταθεί. Τι ώρα ν’ ναι; »

            «Μυρίζει τ’ αναμμένο μέταλλο. Ο ένας σέρνεται, ο άλλος παίζει τυφλόμυγα. Ο ένας δύο τρύπες στο κεφάλι ο άλλος τα πόδια αλλού. Πεταγμένοι σαν μπόγοι που λυθήκανε. Ζούσαν κάποτε. Κοιτάζανε τον ήλιο, ονειρευόντουσαν έναν κόσμο άλλον. Θα τους θάψουν σε λίγο. Να μπορούσε να βαδίζει κανείς μες στην λάσπη, να περιμένει όλη τη νύχτα μες την βροχή, μα όχι να ‘ναι νεκρός. Μα όχι να’ ναι νεκρός..»

            « Ποιος τρελός λοιπόν σαλπίζει μες την νύχτα; Ο σαλπιχτής κύριε λοχαγέ !! Τον τρόμαξαν τα πολυβόλα κύριε λοχαγέ !!  Κάπου έχει κρυφτεί κύριε λοχαγέ !!

            Τον βρήκαμε κύριε λοχαγέ, ένας σαλπιχτής πεθαίνει εύκολα, τα μάτια του έμειναν ανοιχτά.. Μα ακούστε, δε σταματάει, δε σταματάει η σάλπιγγα κύριε λοχαγέ !!»

            «Ένας τοίχος την νύχτα χωρίζει δύο κελιά, χωρίζει δύο ανθρώπους. Δεν ξέρει ο ένας τον άλλον, μα γνωρίζονται  καθώς ο δήμιος σήκωνε το χέρι του και βγάλαν την ίδια κραυγή. Τα πόδια τους σπασμένα, στριμμένα τα χέρια τους. Σέρνονται. Ακόμα λίγο, ο τοίχος είναι δίπλα. Σύντροφε μ’ ακούς,  είπε χτυπώντας.   Ο άλλος χαμογελάει πίσω από τον τοίχο. Ένα βασανισμένο χαμόγελο. Σε λίγο δεν θα υπάρχουν.

            Χαμηλώστε, βάλτε τ’ αυτιά στον τοίχο, σ’ όλους τους τοίχους του κόσμου, ν’ ακούσετε αυτά τα χτυπήματα….»

            Υ.Γ. Στην φωτογραφία του άρθρου,  ο Τάσος Λειβαδίτης με τον Γιάννη Ρίτσο στον Αϊ Σρατή...

            Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 281 / Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016.

---

[1] Ο Αναστάσιος - Παντελεήμων Λειβαδίτης (20/4/1922-30/10-1988) ήταν σημαντικός Έλληνας ποιητής. Γεννήθηκε και πέθανε στην Αθήνα, έχοντας καταγωγή από την Κοντοβάζαινα της Αρκαδίας.

[2] Τάσος Λειβαδίτης Ποίηση Τόμος 1 (1950-1966)

[3] https://el.wikipedia.org/wiki/Τάσος_Λειβαδίτης

Τελικά, τα παίρνει ο αγέρας και τα σκορπά;

                        Για κάποιον που γράφει είναι μεγάλο ζήτημα η τύχη του κειμένου του. Διαβάστηκε;  Και αν διαβάστηκε είχε θετική ή μήπως αρνητική αντιμετώπιση από τους αναγνώστες; Αν είχε αρνητική, η επιχειρηματολογία τους είχαν κάποιον σεβασμό στην προσπάθεια του ή μήπως αναπτύχθηκε κατά τρόπο απαξιωτικό και  προσβλητικό;  Αν πάλι είχε θετική αντιμετώπιση την επόμενη ημέρα το θυμόταν;

            Προβλήματα που βασανίζουν όσους προσπαθούν να γράψουν κάτι και να το αφήσουν απαλά – απαλά,  σε δημόσια θέα.

                       

            Ερωτήματα για τα οποία κατ’ αρχήν αρμόδιοι για να απαντήσουν εμφανίζονται δύο κυρίες. Η Απογοήτευση και η Υπεροψία.  Η πρώτη, η Απογοήτευση,  σαν την ρωτάς τι απόγιναν τα λόγια που έγραψες σου απαντά πως τα πήρε ο αγέρας και τα σκόρπισε. Και συ την πιστεύεις γιατί αυτό είχες και συ  κατά νου.     Η Υπεροψία απαντά στο ίδιο ερώτημα μα χρησιμοποιεί μόνο ψέματα, γλυκαίνει τον συγγραφέα και τον παραπλανεί. Τι κρίμα γι’ αυτόν η ζάλη ετούτη.

            Η αλήθεια όμως στον προβληματισμό αυτό αναβλύζει από ένα κείμενο του αγαπημένου Χανιώτη συγγραφέα Γιώργη Μανουσάκη [1] το οποίο βιαίως περικόπτω χάριν της ανάγκης μου να δείξω ακριβώς εκείνα τα σημεία που ήθελα ώστε να απαντηθεί ο προβληματισμός του παρόντος άρθρου. Για αυτήν την επιμονή μου, να κόβω -χωρίς όμως να ράβω-, πολύ σπουδαία κείμενα ή ποιήματα ας μου το  συγχωρέσουν όλοι.

            Το κείμενο λοιπόν του οποίου τα κομμάτια που βρίσκονται στις αγκύλες ενώ αυτά που παρέλειψα υποδηλώνονται με  τελείες εντός παρενθέσεως δημοσιεύθηκε στην εφ. Κήρυξ στα Χανιά την 21^η Μαίου του 1961 υπό το γενικό τίτλο «Ενώ διαβαίνει η ζωή». Στην Ανθολογία του έργου του Γιώργη Μανουσάκη από τον Κώστα Μπουρναζάκη (Εκδόσεις Βικέλειας Δημοτικής Βιβλιοθήκης) εμφανίζεται με τον πολύ οικείο τίτλο για μένα [2] «Μποτίλιες στο Πέλαγος». Εκεί αναφέρονται τα κάτωθι:  

           

            «…Ο καθένας μας είν’ ο μοναδικός κάτοικος ενός νησιού, χαμένου στο πέλαγος της μοναξιάς. Μέσ’ από την ομίχλη που τόνε τριγυρίζει, διακρίνει απόμακρους τους σκοτεινούς όγκους των άλλων νησιών. Φαντάζεται τις μορφές των ερημιτών που τα κατοικούνε. Μα δεν τους ξέρει – κι ίσως δεν θα μάθει ποτές ποιοι είναι. Κουνά το χέρι σε μάταια σινιάλα, παραδίνει στον άνεμο λόγια γεμάτα πόνο κι αγωνία, που αυτός τα ξεσκίζει παίζοντας.

            Κάποτε κλείνει μέσα σε μποτίλιες γραφτά μηνύματα και τα εμπιστεύεται στις ιδιοτροπίες της θάλασσας. Τότε λέμε πως ο άνθρωπος εκείνος είναι συγγραφέας. Ή ποιητής.  Ή φιλόσοφος.

            Καμιά φορά τυχαίνει κάποια μποτίλια ν’ αράξει στ’ ακρογιάλι ενός άλλου νησιού και να πέσει στα χέρια ενός άλλου ερημίτη. Κι αμέσως αρχίζει μια μυστική κουβέντα ανάμεσα σ’ εκείνον που ‘γραψε το μήνυμα και σε κείνον που το βρήκε. Μια κουβέντα που φτερουγίζει πάνω από το πέλαγος της μοναξιάς, που τρυπά την ομίχλη και βυθίζει το ράμφος της ολόισια στην καρδιά

             Φέρνει πόνο πολύ να ‘χεις  (….)  και συ [να] κρατάς  μέσα τους στοχασμούς και τα αισθήματά σου, που σε πονούνε και τα νιώθεις σαν κάτι βαρύ και σκληρό και μεγάλο. Γυρεύεις τον «άλλο» που θ’ ανοίξει την καρδιά του για να δεχθεί τον λόγο σου, να σε δεχθεί εσένα τον ίδιο. Γυρεύεις να στήσεις μια γέφυρα στην μοναξιά σου και στην μοναξιά του άλλου. Αν το πετύχεις λυτρώνεσαι. Η ζωή σου αποχτά ένα νόημα κι έναν προορισμό. Γίνεται πιο πλούσια. Νιώθεις πως υπάρχεις για κάποιον άλλο.»

            (…)

            «Τούτος ο άλλος γίνεται καθρέπτης που μέσα βλέπεις τον εαυτό σου. Δίχως τον καθρέπτη, είναι σα να ‘ χεις πεθάνει. «Αν ο άλλος δεν υπάρχει, δεν υπάρχω και εγώ», έλεγε ο Γιάσπερς.»

            (…)

             «Ο Πλάτωνας λέει με το στόμα του Σωκράτη, στο Φαίδρο, πως τίποτα δεν αναπληρώνει τον προφορικό λόγο, τον «έμψυχο» λόγο. Κι είν’ αλήθεια – τίποτα δεν τον αναπληρώνει. Γιατί αναβλύζει ζωντανός από το στόμα αυτού που στέκει αντίκρυ μας. Γιατί είναι το βλέμμα κι η έκφραση της φωνής που τόνε συμπαραστέκουνε. Που τόνε βοηθούνε να βρίσκει ολόισια  την καρδιά.  

            Όμως πόσες φορές τήνε βρίσκει; Ό άλλος που μ’ ακούει στέκει εμπρός μου όχι σα μια γυμνή ανθρώπινη ψυχή που λαχταρά την επικοινωνία, μα οχυρωμένος πίσω από τις μάσκες του. Σφιχτοκλεισμένος σ’ έναν αμυντικό θώρακα. Δεν δέχεται εκείνα που του λέω. Τα φοβάται. Αντιδρά. Δεν αφήνεται λέφτερος. Μα μήτε και εγώ λέω αυτά που θα’ θελα να πω, λέω αυτά που φαντάζομαι πως θα τον ευχαριστήσουνε. Υποκρίνομαι.

            Ποιος σίγουρος δρόμος, λοιπόν, για να φτάσει το μήνυμα στο σκοπό του, θα ,ναι να το μεταδώσω γραμμένο. Το κλείνω στα μικρά μαύρα σημαδάκια και το στρώνω πάνω στο χαρτί[3]. Ξέρω πως ο άλλος θα σκύψει απάνω του δίχως τις μάσκες του ή τουλάχιστο με λιγότερη επιφύλαξη παρά αν είχε να κάμει μ’ εμένα τον ίδιο. Μπορεί να μην σταματήσει στην επιφάνεια των λέξεων μα να φτάσει ως το νόημα. Έτσι υπάρχει η πιθανότητα να συναντηθώ μαζί του. Να γίνουμε φίλοι στην αληθινή σημασία που ‘χει τούτη η λέξη. Κι ας  μην γνωρίζει ο ένας τη μορφή του άλλου…»        (..)

            «…Δημοσιεύοντας, αλληλογραφούμε, έλεγε ο Παλαμάς…»

            Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης

E-mail : eurohania@yahoo.gr

          Άρθρο υπ’ αρ. 280 / Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016.

---

[1] Ο Γιώργης Μανουσάκης (Χανιά, 22/1/1933 – 9/2/2008) ήταν  συγγραφέας, ποιητής και πεζογράφος και έχει γράψει επίσης φιλολογικά δοκίμια και μελέτες. Μεταξύ άλλων τιμήθηκε για το έργο του με το Βραβείο Καζαντζάκη. [ http://www.giorgismanousakis.gr/ ]

[2] Αλλά και των φίλων Γιάννη Παντελαίο από την όμορφη Πάρο και Κωστή Γραβιά.

[3] Και συμπληρώνω..  « … ,πάνω στην μουσική, πάνω στην ζωγραφιά, πάνω στις χορδές μιας κιθάρας, πάνω στις…., ..»

 Διανύοντας σχέδιο οργανωμένης εκπαίδευσης των πολιτών στην φτώχεια.

            Η αλήθεια είναι ότι διαχρονικά  όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα απέτυχαν παταγωδώς σε μια από τις  βασικές πτυχές του σχεδιασμού τους που δεν είναι άλλη από την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των πολιτών αυτής της έρμης χώρας. Μπορεί να πέτυχαν να δημιουργήσουν μορφωμένο ανθρώπινο δυναμικό αλλά δεν κατάφεραν να μεταλαμπαδεύσουν την υπεραξία αυτή προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

            Φορείς της αποτυχημένης αυτής έκβασης, βεβαίως οι άεργοι (δηλαδή αυτοί που παραμένουν όλη τους την ζωή - από δική τους επιλογή- χωρίς εργασία), μικρόψυχοι πολιτικοί μας νάνοι.

            Οι προηγούμενες κυβερνήσεις απέτυχαν στο σημείο που αναφέραμε στον πρόλογο ενώ οι κυβερνήσεις της περιόδου «κρίσης» μετέτρεψαν (ή προσπαθούν να μετατρέψουν) την αποτυχία αυτή σε εγκληματική ενέργεια. Συγκεκριμένα αντί να επικεντρωθούν στην εκπαίδευση των πολιτών για μια καλύτερη ζωή επιδόθηκαν εναγωνίως στο ακριβώς αντίθετο, δηλαδή να εκπαιδεύουν τους πολίτες πώς να ζουν από εδώ και στο εξής φτωχοί και χωρίς κίνητρο ελπίδας για βελτίωση.

            Μα πόσο περισσότερο τραγικός μπορεί να είναι ένας σχεδιασμός;

            Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η επικέντρωση των «κυβερνήσεων της κρίσης» προς  Ελάχιστα Εγγυημένα Εισοδήματα και άλλα σχετικά τεχνάσματα που τέτοια, μονάχα ο πανούργος  Οδυσσέας σκαρφίστηκε, λίγες ημέρες πριν πέσει η πόλη της Τροίας.

            Αντί δηλαδή να μειώσουν τους φόρους των χειμαζόμενων στρωμάτων, δίδοντας ελπίδα ανάκαμψης της εγχώριας επιχειρηματικής  δραστηριότητας  ή ελπίδα στους εργαζόμενους για εύρεση εργασίας, μοιράζουν επιδόματα αίσχους, μόνον  και μόνον για να  αναγκάσουν (όπως σας το λέω) τους πολίτες να προσαρμοστούν σε αυτά. Να τα συνηθίσουν και να μην ζητούν τίποτα παραπάνω.

            Αντί δηλαδή οι πολίτες να εκπαιδευτούν και να μορφωθούν για να σπρώξουν το συνολικό επίπεδο διαβίωσης μπροστά, επιδιώκουν να τους εντάξουν σε ένα πιλοτικό σύστημα (σ.σ. εφαρμόζεται σταδιακά  σε διάφορους Νομούς της Χώρας) που θα τους μαθαίνει πως θα μπορούν να ζουν φτωχά χωρίς κανένα πρόβλημα..

            Δηλαδή με απλά λόγια, έστω και ωμά, διανύουμε μια φάση οργανωμένης εκπαίδευσης των πολιτών στην φτώχεια.

            Βέβαια, σε αυτό το σημείο να δώσουμε λίγο προσοχή:

            Άλλο πράγμα τα επιδόματα που βασίζονται σε αντικειμενικές δυσκολίες των πολιτών (υγεία, κοινωνικός αποκλεισμός κ.τ.λ.) και άλλα τα επιδόματα που ετοιμάζουν να δώσουν μαζικά μέσω της λογικής του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος και παρεμφερών προγραμμάτων.

            Αν δηλαδή κάποιος έχει πρόβλημα υγείας και βεβαίως να έχει την προνοϊακή βοήθεια, αν όμως κάποιος έχει προβλήματα φτώχειας δεν του δίδεις εισόδημα αλλά του περικόπτεις όσο το δυνατόν περισσότερα φορολογικά βάρη ή κόστη ώστε να του δώσεις ώθηση να προσπαθήσει.  Αυτό να κάνει. Να προσπαθήσει,   που να πάρει και να σηκώσει, και όχι να στηθεί στην ουρά για το επίδομα. Ταυτόχρονα του δίδεις και κίνητρα για απασχόληση είτε ως εργαζόμενος είτε ως αυτοαπασχολούμενος.

           

            Δυστυχώς όμως οι «κυβερνήσεις της κρίσης» έχουν σταθεί τόσο μικρές μπροστά στα γεγονότα που αντί να διορθώσουν την αδυναμία  των προηγουμένων κυβερνήσεων και  να μεταλαμπαδεύσουν την μόρφωση σε ισχυρό κοινωνικό μέρισμα  προέβηκαν σε ενέργειες τραγικές, διδάσκοντας τους πολίτες πώς να  μάθουν να ζουν φτωχοί και αδύναμοι. Να ζουν με κενά όνειρα.

            Σκαρφίστηκαν την προστασία των κατεστραμμένων στρωμάτων στην κατεστραμμένη τους περιοχή !!

            Το ξαναλέω γιατί είναι κομβική πρόταση στο σκεπτικό του άρθρου.:

            Σκαρφίστηκαν την προστασία των κατεστραμμένων στρωμάτων στην κατεστραμμένη τους περιοχή!!

            Δεν τους βάζουν επιπλέον φόρους. Δεν τους ελαφρύνουν όμως !! Μια χαρά είναι μέσα στο κοτέτσι τους.  Απλά θέλουν λίγο ακόμα εκπαίδευση για το πώς θα μάθουν να τρώνε πίτουρα και να ξαπλώνουν στις βρωμιές χωρίς να μουρμουράνε.

            Και αυτό μέρος της «εκπαίδευσης» που προαναφέραμε…

           

            Το χειρότερο όμως είναι ότι έχουν γνώση οι δεσμοφύλακες. Γνωρίζουν ότι ο άνθρωπος σε μια σταδιακή πίεση (όχι απότομη), μπορεί να προσαρμοστεί σε οποιαδήποτε συνθήκη, ώστε σύντομα ο θυμός του να γίνει ανησυχία και η ανησυχία συνήθεια…

            Και η συνήθεια του Έλληνα κρατάει  - αν θυμάμαι καλά την Ιστορία μας -,  πολλά χρόνια….

            Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 279 / Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016.