Τέσσερα εκατοστά.

Έσφιξε τα  χείλη του ο Μανιός, ανέβασε το πηγούνι του  ακριβώς τέσσερα εκατοστά, τα φρύδια του δύο,  και κατευθύνθηκε στην αίθουσα του πολυτελούς εστιατορίου Le Miroir du Monde.

Με την  άσπρη πετσέτα επιμελώς ριγμένη στο δεξί του χέρι, και με το παπιγιόν σε μηδενική κλίση ρώτησε :

- Παρακαλώ κύριε Λιβέρη ! Είστε έτοιμος ή μήπως επιθυμείται να παραγγέλλεται αργότερα;

- Όχι νεαρέ, σημείωσε το γνωστό.

- Ριζότο με αχινό και φουά γκρα μαγειρεμένο σε σκεύος shabu-shabu κ Λιβέρη;
            - Ακριβώς αυτό !, και συνέχισε την παραγγελία του…

Η αλήθεια ήταν πως εκείνον τον αστραφτερό χώρο, επισκέπτονταν σχεδόν το σύνολο των υψηλά ιστάμενων της πόλης. Μεγάλες συμφωνίες, απίστευτες διαπλοκές διαδραματιζόταν σε τούτη εδώ την αίθουσα και ο Μανιός βρισκόταν σε συνεχή εγρήγορση για την διατήρηση της ισορροπίας που απαιτούσε ο χώρος αυτός. Το τιμούσε δηλαδή το μεροκάματο του και μάλιστα υπέρ το δέοντος.

Μετά την παραγγελία του κ Λιβέρη κατευθύνθηκε προς την κουζίνα, χώρος αντίθετος μ’ εκείνον της αίθουσας εστίασης.  Στριμωγμένος εξοπλισμός, σκοτεινά πρόσωπα με κρεμάμενα χείλη από την κούραση.  Ξεπέρασε τον Μοχάμεντ και τον Λιν πέρασε δίπλα από τα κιβώτια και έφτασε στο αποθηκάκι.

Η Μαιρούλα δεν δούλευε.

Καθημένη σε ένα από τα τσουβάλια με τις πατάτες κρατούσε το κεφάλι της και κοίταζε το κοκκινόχωμα στο άσπρο πλακάκι.

Ο Μανιός ήξερε το μαράζι της και την ακούμπησε την πλάτη προσπαθώντας να της δώσει θάρρος.

- Μαιρούλα, όλα θα πάνε καλά, μην στεναχωριέσαι. Θα γίνει καλά το παιδί. Θα βρεθούν τα χρήματα. Να δεις που θα γίνει καλά το παιδί..

Αυτή, σήκωσε το βλέμμα της προς τον Μανιό και κίνησε δεξιά - αριστερά το κεφάλι της με εμφανή την απογοήτευσή της. 

-  Αυτός ο Λιβέρης, ο γιατρός, μου είπε πως δεν μπορεί να κάνει κάτι αν δεν μαζευτούν τα χρήματα… Και τα χρήματα είναι πολλά για μένα…. Που θα τα βρω; 

-  Ο Λιβέρης είναι ο γιατρός; , είπε έκπληκτος ο Μανιός;

- Αυτός … Αυτός..

Την αγκάλιασε και έφυγε αποφασισμένος να μιλήσει στον γιατρό. Τόσες φορές έχουν συναντηθεί στην αίθουσα, δεν μπορεί να μην δεχθεί να τον ακούσει.

Πέρασε τον χώρο της κουζίνας και μόλις έκανε το βήμα του προς την αστραφτερή αίθουσα, ξαφνικά, το πηγούνι του ανέβηκε αυτόματα ακριβώς στα τέσσερα εκατοστά και τα φρύδια του στα δύο. Βρέθηκε η άσπρη πετσέτα στο δεξί του χέρι και το παπιγιόν του επανήλθε στην μηδενική του κλήση.

Σάστισε.

Γύρισε στην κουζίνα.

Ξαναπροσπάθησε να μπει στην αίθουσα.

Ξανά σηκώθηκε το πηγούνι του αυτόματα στα τέσσερα εκατοστά.

Στην τρίτη του  προσπάθεια ο Μανιός, την ξέχασε την Μαιρούλα…

          Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 314/ Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018 

Φτου ξελευτεριά !!

Στην άκρη του χωριού, πριν από το ρέμα με τις καστανιές,  το έδαφος έκανε πολλά σκέρτσα. Ότι πρέπει για να παίξουν, για πολλαπλή φορά, κρυφτό ο Βασίλης με την Ελένη !

Μπορεί η μικρή να ήταν δύο χρόνια μικρότερη αλλά σπάνια κατάφερνε να  την νικήσει ο δωδεκάχρονος Βασίλης. Κρυβόταν στα πιο απίστευτα μέρη και η αλήθεια είναι πως η ανατολική πλευρά του χωριού ήταν ιδανική για τέτοιες κρυψώνες !!  Την φτούκα την έκανε συνέχεια ο Βασίλης ή στο πετρότοιχο του  Πρεκατσοσήφη ή σε κάποια από κείνες τις μεγάλες βελανιδιές.

Ανορθόδοξα η Ελένη  ήθελε μόνο να κρύβεται…

Η αλήθεια είναι πως ο ερχομός της στο χωρίο, στο σπίτι της γιαγιάς της, ήταν όνειρο για ένα κορίτσι της πόλης. Η γειτονιά δεν είχε πολλά παιδιά αλλά ο Βασιλάκης ήταν γι’ αυτήν η θάλασσα του καλοκαιριού της. 

    

Αυτή τη φορά όμως ο Βασίλης ανησύχησε. Πουθενά η Ελένη και είναι πάνω από είκοσι λεπτά που την ψάχνει.

Φοβήθηκε.

Το μυαλό του πήγε στο ρέμα με τις καστανιές. Μήπως γλίστρησε στο απόκρημνο μέρος  άμαθη όπως ήταν;   Τρομαγμένος όπως κατηφόριζε την πλαγιά   άκουσε το γέλιο της στην κορφή του ρέματος !!

- Φτου ξελευτερία Βασίλη !!!, Φτου ξελευτερία  !!!, φώναξε και εμφανίσθηκε με τον ήλιο πίσω της να την ντύνει  σ’ ένα αστραφτερό φόντο...

Ο μικρός ξεφύσηξε από ανακούφιση και σκούπισε το ιδρωμένο του μέτωπο με τα ματωμένα από τις καστανοκουβάρες χέρια του…

Κι ήταν το τελευταίο καλοκαίρι που την είδε….

Από όταν πέθανε η γιαγιά της, η Ελένη δεν ξαναήρθε στο χωριό…

Εβδομήντα χρόνια μετά ο Ποτέ συνάντησε τον Μη Λες Ποτέ σε κάποιον διάδρομο νοσοκομείου.

Με τον εγγονό του ήταν και στην αναμονή ο μικρός έπιασε την κουβέντα με έναν μεσόκοπο κύριο στο απέναντι κάθισμα.

Δίπλα του, η μητέρα του, όπως είπε, ανέκφραστη στο καροτσάκι, εμ καρφωμένος το βλέμμα στο βάθος του διαδρόμου.

Όταν ο γιός της έκανε τις συστάσεις, ο  κυρ Βασίλης σάστισε.

Η Ελένη  δεν έδειξε καμία έκφραση και κράτησε σταθερά το βλέμμα της προς την ίδια κατεύθυνση.

Γιός και εγγονός, έπιασαν την ψιλή κουβέντα παράμερα…

- Καμία επαφή με το περιβάλλον, έλεγε ο γιός της, την ώρα που η Ελένη έχοντας σταθερό το βλέμμα στο βάθος του διαδρόμου, ψέλλισε «φτου ξελευτερία Βασίλη …»   

Ο Βασίλης με ογδόντα χρόνια στην πλάτη του,  ήταν ο μόνος που μπορούσε ν’ ακούσει το ψέλλισμα  εκείνου του κόσμου. Γιατί εξάλλου βούρκωσε;

          Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 313/ Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018.

Σχόλια αναγνωστών:

Η καταραμένη πολυκατοικία της οδού Μόρνου.

            Η πολυκατοικία αρκετό καιρό τώρα έτριζε συθέμελα και οι τοίχοι πλησίαζαν ο ένας τον άλλον. Οι ένοικοι είχαν συνηθίσει  το περίεργο αυτό φαινόμενο μα ουδέποτε λάμβαναν έστω και τα ελάχιστα μέτρα προστασίας. Αντίθετα το μόνο που ενδιέφερε τους περισσότερους, ήταν η επικείμενη μείωση της αξίας της περιουσίας τους.

            Ο Φαίδωνας είχε επισκεφτεί πολλές φορές τον μηχανικό του ο οποίος τον διαβεβαίωνε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και πως όλα αυτά ήταν αδικαιολόγητοι φόβοι. Ιδίως, όταν του έκανε στο χαρτί υπολογισμούς σύμφωνα με τους οποίους η ιδιοκτησία του – εκείνο το δυαράκι του 4^ου ορόφου – έχει τα ίδια χιλιοστά επί του οικοπέδου όπως ήταν και πριν αρχίσει αυτή η καταραμένη πολυκατοικία να συρρικνώνεται, τότε ήταν που ο Φαίδωνας ανακουφίστηκε.

            - Μειώνεται η επιφάνεια της δικής σου ιδιοκτησίας με την ίδια ταχύτητα που μειώνεται και των υπολοίπων. Άρα τα χιλιοστά παραμένουν σταθερά ! Επίσης δεν υπάρχει πρόβλημα στην στατικότητα του κτηρίου λόγω της ομοιόμορφης συρρίκνωσης όλων των διαμερισμάτων της! Προς τι ο φόβος σου λοιπόν;, του είπε ο μηχανικός.

            Το βράδυ ο Φαίδωνας ενημέρωσε και την Βίκυ.

            - Αν είναι έτσι τότε ας περιμένουμε με την ελπίδα να σταματήσουν οι τοίχοι να πλησιάζουν ο ένας τον άλλον ώστε να μείνει αρκετός χώρος για μας. Αυτό μονάχα. Τα υπόλοιπα διορθώνονται.

            Ξάπλωσαν κάπως ανακουφισμένοι έστω και αν, στον ύπνο τους, πάντα έκαναν τις κρυφές τους μετρήσεις, ελέγχοντας πόση απόσταση είχε μείνει μεταξύ του δυτικού τοίχου και της ντουλάπας του υπνοδωματίου.

            Οι λόγοι κατάρρευσης της πολυκατοικίας δύο χρόνια μετά οφειλόταν ακριβώς στο ότι τελικά δεν υπήρχε ισόρροπη συρρίκνωση των διαμερισμάτων ! Κάποια από αυτά, όπως του ξεχασμένου ακόμα και από τα παιδιά του Παυλή, συρρικνώνονταν πολύ πιο γρήγορα από τα υπόλοιπα.  Οι εφημερίδες έγραψαν - ίσως ήταν  και υπερβολές -, πως είχε κατέβει τόσο πολύ το ταβάνι στο υπνοδωμάτιο του που ίσα - ίσα, «γλίστρησε απ’ το κρεβάτι σκυφτός και βγήκε από την πόρτα του δωματίου του[1]».

            Η αλήθεια είναι πως είχαν όλοι τον χρόνο να προλάβουν να εκκενώσουν την πολυκατοικία της οδού Μόρνου και το κατάφεραν, πλην του άτυχου, μα και χοντροκέφαλου,  Λευτέρη.

            Πόσες φορές δεν του είπαν  να παρατήσει το διαμέρισμά του και να φύγει πριν να είναι αργά.

Αυτός εκεί.

Δεν του άλλαζες τα μυαλά. Έβαζε εμπόδιο στην σύγκλιση των τοίχων, δοκάρια και σκαλωσιές ο ανόητος, γιατί νόμιζε πως θα σταματήσει μονάχος του ολάκερο τον όγκο της πολυκατοικίας.  Ζητούσε βέβαια να πράξει το ίδιο έστω και ένας ένοικος, από την νότια πλευρά, ώστε να διατηρηθεί ισορροπία στην πίεση, μα τις ανόητες σκέψεις του ευτυχώς δεν την συμμερίστηκε κανείς.

Φοβάμαι πως και τούτη εδώ η πολυκατοικία θα έχει το ίδιο τέλος. Έχει περάσει μισός χρόνος και ήδη βλέπεις τις ρωγμές της μετακίνησης. Πρέπει να αποφασίσω γρήγορα τι θα κάνω.

          Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 312/ Κυριακή 07 Ιανουαρίου 2018.

---

[1] Γιώργης Μανουσάκης, «Το ταβάνι» - (1997). Το συγκεκριμένο ποίημα ήταν και πηγή έμπνευσης του παρόντος  πεζού κειμένου. 

Τα Φωτακαδιανά κάλαντα.

Αμέσως μετά το Παρίσι και το Τόκιο η μεγαλύτερη πολιτεία είναι αυτή του  Φωτακάδου. Κι αν κάποιος σας πει πως τούτο δεν είναι αλήθεια να μην τον πιστέψετε.  Εμείς σας μιλούμε από καρδιάς, σας λέμε τι πραγματικά νιώθουμε, άρα σας λέμε την αλήθεια. Κάποιος  από  τ’ άλλα τα χωριά θα τα έγραψε τα βιβλία της Γεωγραφίας και γι’ αυτό δείχνουνε το Φωτακάδο μικρό χωρίο. Ναι αλλά μου φαίνεται πως μικιό είναι το μάτι ντονε …

            Για επαλήθευση των όσων προαναφέρθηκαν διενεργήθηκε απογραφή του χωριού  την παραμονή των Χριστουγέννων επί ευκαιρίας της ευχάριστης απόφασης του Πολιτιστικού Συλλόγου Φωτακάδου να πει τα κάλαντα σε όλες τις γειτονιές του χωριού !

            Ξεκινήσαμε από την πλευρά των Παλαιών Ρουμάτων, εκεί στην γειτονιά «Σαμψιανά» όπου  βρήκαμε ένα σπίτι και τέσσερα συγκινημένα μάτια.

            Αμέσως μετά κατηφορίσαμε στον ποταμό για ν’ ανέβουμε ξανά στο απέναντι βουνό. Εκεί, λίγο νοτιότερα και χαμηλότερα από το σημείο που πάτησε ο Διγενής το ένα του πόδι  (με τ’ άλλο του πόδι πάτησε στην κορφή του απέναντι  λόφου που είναι ο Προφήτης Ελισαίος)  και ήπιε νερό από τον ποταμό, εκεί λοιπόν, είναι η γειτονιά «Κολύμπα» ή αλλιώς «Μαραγκιανά». Εκεί βρήκαμε τρία σπίτια και με μπροστάρηδες τον Ζαχάρη, την Ανδριάνα και τον Αρτέμη τους είπαμε τα κάλαντα τόσο φωναχτά που μπορεί και βούιξε ολόκληρη  η λαγκαδιά !!

            Τέσσερα τα σπίτια ως τώρα, που μας λένε πως το Φωτακάδο είναι –λέει – μικιό χωριό…. Άκου μικιό το Φωτακάδο…

            Αφήνοντας γειτονιές που δεν κατοικούνται πια (Μπουλνταδιανά, Χατζιανά, Παρτσαλιανά)   φτάνουμε στο κέντρο του Χωριού !! Εκτός από το καφενείο της Χαρίκλειας, πήγαμε και  τα ‘παμε σε εννιά σπίτια !!!  Γι’ αυτό εξάλλου λέμε πως τα «Λαγουδιανά» είναι και το κέντρο της πολιτείας του Φωτακάδου. Εμ βέβαια !! Αφού βρήκαμε εννιά σπίτια !!

            Μισό χιλιόμετρο προς τα βόρεια πήραμε πάλι τον δρόμο προς τον ποταμό για να πάμε στο «Οξω Χωριό» ή «Αλιμπεγιανά» και βρήκαμε και εκεί ένα σπίτι κι ευχηθήκαμε γρήγορη ανάρρωση στο αφεντικό που’ χε τη μέση του  !!   Του Στέλιο που ήταν μαζί μας στα κάλαντα  και είχε και την όμορφη ιδέα να αφυπνίσει τον Σύλλογο, βρήκαμε τον πατέρα του στα Λαγουδιανά και του τα’ παμε εκεί !!

            Συνεπώς δεκατέσσερα τα σπίθια ως εδά !!

            Φτάνουμε και στα Σταυρουλιανά. Βάλε και άλλα τρία σπίτια που άκουσαν το «Καλήν εσπέρα». Και να εξηγηθούμε. Ολόκληρα τα λέγαμε τα κάλαντα. Άμα πήγαινε να πει κανείς πιο νωρίς «και του χρόνου !», τόνε διακόπταμε και του λέγαμε «Περίμενε να σου τα πούμε όλα !!!»

            Πηγαίνουμε προς τη διακλάδωση και τα ‘παμε σε δύο σπίτια ακόμα. Στο τελευταίο σπίτι, μας πήρανε χαμπάρι πως κλείναμε τα κάλαντα σε αυτό, και ο Λισέας  με τον Μιχάλη μας κλείσανε την πόρτα να μην μπορούμε να βγούμε. Έστρωσε η Δήμητρα το τραπέζι με φαγητό και κρασί και να δεις πως μας πέρασε στο λεπτό το μπούκωμα που είχαμε με τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες !!  Ιδίως τα ζεστά χορτοκαλιτσούνια τα εξαφανίσαμε !!

           

            Μας παρέσυραν οι ιστορίες του Λισέα κι έφτασε η ώρα δέκα το βράδυ !!  Πώς πέρασε τούτο το όμορφο απόγευμα τόσο γρήγορα !!  Τώρα πρέπει να γυρίσουμε και μεις στα σπίτια μας. 

Εκείνη την στιγμή έκανα  και τον απολογισμό σε πόσα σπίτια πήγαμε για να δούμε αν είναι μικρό το χωριό μας όπως το κατηγορούν μερικοί !!  Τέσσερα και εννέα και  έξι μας κάνουν δεκαεννέα σπίτια !!

            Ακούτε; Δεκαεννέα σπίτια !!!!! Και να ξέρετε πως τα σπίτια αυτά ήταν σε έξι διαφορετικές γειτονιές οι οποίες μάλιστα ήταν και  σε διαφορετικά βουνά ή  λόφους !!

            Πως λοιπόν να μην έχουμε δίκιο;;;     Δηλαδή πόσα σπίτια να’ χει το Τόκιο γι το Παρίσι; Πόσα βουνά και πόσους λόφους να ‘χουν; 

Δεν μιλάτε ε; 

            Γι’ αυτό ακούστε τι σας λέμε. Το δικό μας το χωρίο είναι το μεγαλύτερο, κι αν δεν είναι στον πληθυσμό είναι σίγουρα στην καρδιά μας. !!

            Να ευχηθούμε λοιπόν, χαρά και υγεία σε όλα  τα χωριά που νιώθουν πως είναι τα μεγαλύτερα !! 

Καλή χρονιά να ‘χουμε  σε όλο τον κόσμο !!

          Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 311/ Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017.