Διανύοντας σχέδιο οργανωμένης εκπαίδευσης των πολιτών στην φτώχεια.

            Η αλήθεια είναι ότι διαχρονικά  όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα απέτυχαν παταγωδώς σε μια από τις  βασικές πτυχές του σχεδιασμού τους που δεν είναι άλλη από την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των πολιτών αυτής της έρμης χώρας. Μπορεί να πέτυχαν να δημιουργήσουν μορφωμένο ανθρώπινο δυναμικό αλλά δεν κατάφεραν να μεταλαμπαδεύσουν την υπεραξία αυτή προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

            Φορείς της αποτυχημένης αυτής έκβασης, βεβαίως οι άεργοι (δηλαδή αυτοί που παραμένουν όλη τους την ζωή - από δική τους επιλογή- χωρίς εργασία), μικρόψυχοι πολιτικοί μας νάνοι.

            Οι προηγούμενες κυβερνήσεις απέτυχαν στο σημείο που αναφέραμε στον πρόλογο ενώ οι κυβερνήσεις της περιόδου «κρίσης» μετέτρεψαν (ή προσπαθούν να μετατρέψουν) την αποτυχία αυτή σε εγκληματική ενέργεια. Συγκεκριμένα αντί να επικεντρωθούν στην εκπαίδευση των πολιτών για μια καλύτερη ζωή επιδόθηκαν εναγωνίως στο ακριβώς αντίθετο, δηλαδή να εκπαιδεύουν τους πολίτες πώς να ζουν από εδώ και στο εξής φτωχοί και χωρίς κίνητρο ελπίδας για βελτίωση.

            Μα πόσο περισσότερο τραγικός μπορεί να είναι ένας σχεδιασμός;

            Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η επικέντρωση των «κυβερνήσεων της κρίσης» προς  Ελάχιστα Εγγυημένα Εισοδήματα και άλλα σχετικά τεχνάσματα που τέτοια, μονάχα ο πανούργος  Οδυσσέας σκαρφίστηκε, λίγες ημέρες πριν πέσει η πόλη της Τροίας.

            Αντί δηλαδή να μειώσουν τους φόρους των χειμαζόμενων στρωμάτων, δίδοντας ελπίδα ανάκαμψης της εγχώριας επιχειρηματικής  δραστηριότητας  ή ελπίδα στους εργαζόμενους για εύρεση εργασίας, μοιράζουν επιδόματα αίσχους, μόνον  και μόνον για να  αναγκάσουν (όπως σας το λέω) τους πολίτες να προσαρμοστούν σε αυτά. Να τα συνηθίσουν και να μην ζητούν τίποτα παραπάνω.

            Αντί δηλαδή οι πολίτες να εκπαιδευτούν και να μορφωθούν για να σπρώξουν το συνολικό επίπεδο διαβίωσης μπροστά, επιδιώκουν να τους εντάξουν σε ένα πιλοτικό σύστημα (σ.σ. εφαρμόζεται σταδιακά  σε διάφορους Νομούς της Χώρας) που θα τους μαθαίνει πως θα μπορούν να ζουν φτωχά χωρίς κανένα πρόβλημα..

            Δηλαδή με απλά λόγια, έστω και ωμά, διανύουμε μια φάση οργανωμένης εκπαίδευσης των πολιτών στην φτώχεια.

            Βέβαια, σε αυτό το σημείο να δώσουμε λίγο προσοχή:

            Άλλο πράγμα τα επιδόματα που βασίζονται σε αντικειμενικές δυσκολίες των πολιτών (υγεία, κοινωνικός αποκλεισμός κ.τ.λ.) και άλλα τα επιδόματα που ετοιμάζουν να δώσουν μαζικά μέσω της λογικής του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος και παρεμφερών προγραμμάτων.

            Αν δηλαδή κάποιος έχει πρόβλημα υγείας και βεβαίως να έχει την προνοϊακή βοήθεια, αν όμως κάποιος έχει προβλήματα φτώχειας δεν του δίδεις εισόδημα αλλά του περικόπτεις όσο το δυνατόν περισσότερα φορολογικά βάρη ή κόστη ώστε να του δώσεις ώθηση να προσπαθήσει.  Αυτό να κάνει. Να προσπαθήσει,   που να πάρει και να σηκώσει, και όχι να στηθεί στην ουρά για το επίδομα. Ταυτόχρονα του δίδεις και κίνητρα για απασχόληση είτε ως εργαζόμενος είτε ως αυτοαπασχολούμενος.

           

            Δυστυχώς όμως οι «κυβερνήσεις της κρίσης» έχουν σταθεί τόσο μικρές μπροστά στα γεγονότα που αντί να διορθώσουν την αδυναμία  των προηγουμένων κυβερνήσεων και  να μεταλαμπαδεύσουν την μόρφωση σε ισχυρό κοινωνικό μέρισμα  προέβηκαν σε ενέργειες τραγικές, διδάσκοντας τους πολίτες πώς να  μάθουν να ζουν φτωχοί και αδύναμοι. Να ζουν με κενά όνειρα.

            Σκαρφίστηκαν την προστασία των κατεστραμμένων στρωμάτων στην κατεστραμμένη τους περιοχή !!

            Το ξαναλέω γιατί είναι κομβική πρόταση στο σκεπτικό του άρθρου.:

            Σκαρφίστηκαν την προστασία των κατεστραμμένων στρωμάτων στην κατεστραμμένη τους περιοχή!!

            Δεν τους βάζουν επιπλέον φόρους. Δεν τους ελαφρύνουν όμως !! Μια χαρά είναι μέσα στο κοτέτσι τους.  Απλά θέλουν λίγο ακόμα εκπαίδευση για το πώς θα μάθουν να τρώνε πίτουρα και να ξαπλώνουν στις βρωμιές χωρίς να μουρμουράνε.

            Και αυτό μέρος της «εκπαίδευσης» που προαναφέραμε…

           

            Το χειρότερο όμως είναι ότι έχουν γνώση οι δεσμοφύλακες. Γνωρίζουν ότι ο άνθρωπος σε μια σταδιακή πίεση (όχι απότομη), μπορεί να προσαρμοστεί σε οποιαδήποτε συνθήκη, ώστε σύντομα ο θυμός του να γίνει ανησυχία και η ανησυχία συνήθεια…

            Και η συνήθεια του Έλληνα κρατάει  - αν θυμάμαι καλά την Ιστορία μας -,  πολλά χρόνια….

            Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 279 / Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016.