Μην και συμβαίνει κάτι που δεν ήξερε;

O Δημήτρης – όπως έκανε πάντα – προσπαθούσε να την παρηγορήσει.

- Μην κλαίς καρδιά μου !

 Θα περάσει και τούτο το κακό !!

 Να χαρείς μην κλαις !

Η Μαρία όμως δεν έλεγε να σταματήσει το κλάμα.

- Κι ο ουρανός να χαθεί εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου. Να μην ανησυχείς. Έχουμε το Αννιώ !  Να χαρείς Μαρία μου, μην σε δει το παιδί  να στεναχωριέσαι ! Μην σε δει !

Και τι δεν σκαρφιζόταν ο Δημήτρης να την συνεφέρει.

Της θύμιζε τις όμορφες κι ανέμελες μέρες της νιότης τους. 

- Θυμάσαι ανάσα μου, το παγκάκι των ονείρων μας; Το δέντρο της υπόσχεσής μας;  Θυμάσαι της συστροφής μας την άμμο; Έχουμε τα πλούτη του κόσμου, τον καρπό της αγάπης μας !!  Τι είναι μπροστά σε όλα τούτα κάποια καθημερινά μικρά προβλήματα ;

Άλλαξε την συζήτηση και την ρώτησε για το Αννιώ.

- Την μαλώνουν τα κορίτσια ακόμα;  Να μιλήσεις, να της δώσεις δύναμη. Να μιλήσεις και  με τη δασκάλα. Αυτό να κάνεις...

Η Μαρία σήκωσε το βλέμμα της μα δεν αποκρίθηκε!

Μονάχα έκλαιγε..

Σκιάχτηκε κι ο Δημήτρης…

Γιατί δεν του μιλά;

Μην και συμβαίνει κάτι που δεν ήξερε;

Σκοτείνιασε.

Η Μαρία έπρεπε να φύγει. Άφησε τα λουλούδια στο κρύο μάρμαρο, δίπλα στα χάλκινα γράμματα «Δημήτρης, Ετών 42» και έσυρε για την πύλη.

Σώπασαν τα πουλιά στα δέντρα, σώπασε κι ο Δημήτρης.

          Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης

Λογιστής-Φοροτεχνικός Α’ Τάξης  

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 309/ Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017.