Περιμένετε λίγο και θα δείτε, τους έλεγε…

            Αισιόδοξος από τα γεννοφάσκια του ο Παντέλος, έκανε το λάθος και τους εμπιστευότανε τους πολιτικούς..

            «Περίμενε λίγο και θα δεις»,  έλεγε...

            Του κόψανε τη μισή σύνταξη. Του ‘παν λέει, πως  κάτι  χοντροί τα φάγανε. Του τάζανε καλύτερες μέρες και η αλήθεια είναι πως αρκετό καιρό τώρα δεν του μείωσαν [ξανά], την εξαφανισμένη του σύνταξη.  Όπου και να τον έβρισκες  αυτός το ίδιο τροπάρι:

            «Περίμενε λίγο και θα δεις»,  έλεγε...

            Έδινε κουράγιο στα παιδιά του και τους θύμιζε τις δύσκολες εποχές που μεγάλωσε. Τα σπίτωνε και γλίτωναν το νοίκι. Δουλευταράς το ‘χε χτίσει το τσαρδάκι με τα ίδια του τα χέρια. Μπορεί να’ ταν στενοκοπιά, μα έβρισκαν στέγη ο άνεργος γιός του και η κόρη με τ’ αγγόνι του…

            Μπορεί τώρα που το σκέφτομαι, εκείνο τα’ αγγόνι του   να του  έδινε αυτήν την  ελπίδα . Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την επιμονή του, πως θα άλλαζε αυτή η κατάσταση. 

            Μόλις έβρισκε ευκαιρία:

            «Περίμενε λίγο και θα δεις»,  έλεγε και ξανάλεγε ...

         Στον καφενέ να δεις σκηνικό. Κατεβασμένη την κεφαλή του ο Σταυρής, αχτένιστος  ο Μάρκος, τα μάτια του στον ουρανό ο Κωστής.  Ο μοναδικός που ‘χε κέφι ήτανε ο Παντέλος. Που στο καλό την έβρισκε την όρεξη και τους κατέβαζε ολόκληρη ανάλυση γι’ αυτά που άκουσε στην τηλεόραση. Ότι κι αν έλεγε όμως, κατεβασμένη είχε την κεφαλή του ο Σταυρής, αχτένιστος  παρέμεινε ο Μάρκος, τα μάτια του στον ουρανό τ’ χε ακόμα ο Κωστής…

            Μ’ αυτός ασταμάτητος:

            «Περιμένετε λίγο και θα δείτε»,  έλεγε και ξανάλεγε ...

            Και περνούσε ο καιρός, ερχότανε οι επόμενοι πολιτικοί και τους πίστευε και αυτούς ο Παντέλος.

            Στο καφενέ τα πράγματα ήταν τα ίδια. Κατεβασμένη την κεφαλή του ο Σταυρής, αχτένιστος  ο Μάρκος, τα μάτια του στον ουρανό ο Κωστής.

            Στο σπίτι όμως τα πράγματα ζόριζαν, και αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που κλόνισε τον Παντέλο. Αυτό που τον έβαλε σε σκέψεις ήτανε το βλέμμα του εγγονιού του. Του θύμιζε το βλέμμα του Κωστή στον καφενέ. Κι ανησυχούσε πολύ γι΄αυτό γιατί, εντάξει, ο Κωστής ένας χαμένος ήτανε, μα τ’ αγγόνι του, τ’ αγαπημένο αγγόνι  του, μικρό – μικρό κοπέλι ήτανε γιατί να μη γελά και να χάνετε έτσι το βλέμμα του;

            Μα κείνες τις μέρες ήρθε ο γιός του και του ‘πε τα ευχάριστα. Βρήκε δουλειά σε μεγάλη εταιρεία με οκτάωρο (και βάλε) και θα έπαιρνε – λέει - μπορεί και 400 ευρώ !!  Έτσι, μαζί με την σύνταξη του, διπλασιάστηκαν τα έσοδα της οικογένειας !!

           

            Αναθάρρησε  λοιπόν ο Παντέλος και να τον πάλι στον καφενέ με τη παρέα του:

            «Περιμένετε λίγο και θα δείτε»,  τους έλεγε  ...

            «Περιμένετε λίγο και θα δείτε»,  τους ξανάλεγε  ...

            Μα η αλήθεια ήταν πως κάθε φορά η φωνή του έβγαινε με περισσότερη δυσκολία γιατί το μεγάλο του πρόβλημα παρέμενε άλυτο.    Τ’ αγγόνι του, συνέχιζε να του θυμίζει τον Κωστή…

            Και του τριβέλιζε το μυαλό ο ίδιος προβληματισμός : Και αυτός είχε περάσει το ίδιο δύσκολες στιγμές στα παλιά τα χρόνια μα ήτανε σίγουρος πως τα κοπέλια τότε γελούσανε και παίζανε στις γειτονιές. Δεν ήταν σαν το δικό του τ’ αγγόνι  με το χαμένο βλέμμα. Και σαν ρώτησε και τους άλλους παππούδες του καφενέ  για τα δικά τους εγγόνια και του ’πανε όλοι τα ίδια ,ε τότε ήταν που  τον ζώσανε τα φίδια τον Παντέλο.

            Λιγόστεψε τα σούρτα φέρτα.

            Λιγόστεψε και τα λόγια του.

            Για την ακρίβεια δεν τον θυμούμαι από τότε να ξαναπεί «περιμένετε λίγο και θα δείτε». Είμαι σίγουρος πως μήτε στο σπίτι το ‘λεγε μήτε και στον καφενέ.

            Το μόνο που θυμάμαι είναι πως πριν λίγους μήνες, στο μνήμα του, τα παιδιά του σκάλισαν : « Τι να περίμενες και συ, καημένε πατέρα..»

             

            Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’ αρ. 277 / Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016.