Υπάρχει
μια διάχυτη επιφύλαξη για την απόφαση της κυβέρνησης ως προς την ενίσχυση των
μικρομεσαίων συνταξιούχων. Μια περίεργη επιφύλαξη. Ακόμα και οι αυτοί που βρισκόταν μπροστά μου και ρωτούσαν τον
υπάλληλο της τράπεζας για το πότε θα λάβουν το επίδομα, λίγο πιο μετά
σιγομουρμουρούσαν « Από αλλού θα μας τα πάρουν πίσω…»
«Καλύτερα
να σου βγει το μάτι παρά τ’ όνομα»,
λέγανε οι παλιοί και αυτήν την παροιμία διάλεξαν κάποιοι για να
εξηγήσουν γιατί ο κόσμος είναι
επιφυλακτικός στις εξαγγελίες των πολιτικών μας.
Άλλοι
πάλι λένε «Κάποιο λάκκο έχει η φάβα» ή «Φοβού
τους Δαναούς και δώρα φέροντας».. Η συνεχή επίκληση γνωμικών και παροιμιών
προκύπτει εξαιτίας της δυσάρεστης ιστορικής μνήμης ως προς την αξιοπιστία των
πολιτικών. Διότι για να είμαστε ακριβείς, η εμπιστοσύνη στους πολιτικούς έχει
άμεση σχέση με την πιθανότητα να πιάσεις τζόκερ την μέρα που αυτό έχει τζακ
ποτ…
Κι
όμως. Όλα αυτά μπορεί να έχουν ισχυρή βάση αλλά μόνο επειδή είναι στερεότυπα.
Μόνο επειδή προκύπτουν από δογματικές συμπεριφορές.
Είναι
ή δεν είναι θετική απόφαση να οδηγηθούν χρήματα στους συνταξιούχους αυτούς;
Είναι ή δεν είναι ορθολογική αναδιανομή του πλούτου; Μήπως, λέω μήπως, φωνάξαμε λιγότερο στην μεγαλύτερη (αλλά αντίστροφη)
αναδιανομή του πλούτου στην ιστορία της Ελλάδος με το σκάνδαλο του
Χρηματιστηρίου, τότε που όλα τα χρήματα έφυγαν από τους μικρομεσαίους και
κατέληξαν στις μεγάλες τις τσέπες;
Και
αυτοί που μας κάνουν οικονομική ανάλυση
πως δεν βγαίνει το μαγαζί με τέτοιες σπατάλες. Ξέχασαν πως υπέγραφαν συμβάσεις
αγοράς μανικετόκουμπων στο υπουργείο τους αξίας ίσης με το χριστουγεννιάτικο
γεύμα εκατοντάδων οικογενειών που ζουν
σε δωμάτια χωρίς ενεργειακό πιστοποιητικό;
Άσε
για τους άλλους που λένε πως θα μας βάλουν χέρι
οι Γερμανοί με αυτά που κάνουμε. Να σου πω την αλήθεια θα ήθελα να τους δείξω το δικό μου το χέρι, με τα δάκτυλά μου λίγο ανοιχτά γιατί
είμαι και ολίγον τι ντροπαλός…
Κάποτε
πρέπει να είμαστε «οι εμείς» και όχι «οι τι λένε οι άλλοι». Να κρίνουμε τους
άλλους όπως θα κρίναμε τον εαυτό μας αν έπραττε το ίδιο. Αν το παιδί μας που δυσκολευόταν να
βγάλει τα έξοδα του μήνα, έδινε κάποιο χέρι βοήθειας σε κάποιον που βρισκόταν
σε πολύ χειρότερη κατάσταση τι θα του λέγαμε; Θα μας άγχωνε λίγο αλλά στο
τέλος, μπράβο θα του λέγαμε και θα ήμασταν και περήφανοι για αυτό. Άλλα η
αλήθεια είναι πως άλλο ο γιόκας μας και άλλοι οι ξένοι…
Δηλαδή
να τους πούμε μπράβο;
Όχι
βέβαια...
Κανείς δεν μπορεί να αποκλείει τους φόβους που
αναπτύχθηκαν στην αρχή του κειμένου. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει και τον
φόβο που έχω αναπτύξει σε προγενέστερα άρθρα περί της πιθανότητας εκπαίδευσης
των πολιτών στην φτώχια ή στην
μεθοδευμένη προστασία των κατεστραμμένων στρωμάτων κλειδώνοντας τους στην
κατεστραμμένη τους περιοχή με ένα κλειδί που λέγεται ξεροκόμματο..
Όμως
το σίγουρο είναι, φίλοι μου αναγνώστες,
ότι δεν διαμαρτυρόμαστε για μια τέτοια απόφαση.
Όχι
δεν μπορούμε να διαμαρτυρόμαστε.
Την αποδεχόμαστε ως επιθυμητή , την βάζουμε
στην άκρη και συνεχίζουμε τον προσωπικό μας αγώνα για κείνη την μέρα που δεν θα
είναι σαν τις προηγούμενες.
Γιατί τούτη και τούτη η Δευτέρα είναι
σαν και χθες..
Οικονομολόγος Ανωτάτης
Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης
Λογιστής-Φοροτεχνικός
Α’ Τάξης
Άρθρο υπ’ αρ. 287/ Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου