Dance Me to the End of Love.
Ανέβαλε συνεχώς την κίνηση
κρύβοντας το βλέμμα του.
Μα τώρα, μετά από πολλές
προσπάθειες, δεν δίστασε και την πλησίασε.
-
Χορεύετε;
Παύση κάπου επτά ώρες, ίσως και
παραπάνω…
Έτσι τουλάχιστον του φάνηκε…
Τα μάτια της χαμογέλασαν.
Τώρα πια, στον ώμο του, ακουμπά τ’
όνειρο.
Στροβιλίζει τ’ άρωμα της κι
αδειάζει τον χώρο.
Μόνοι τους με τόσο κόσμο γύρω
τους. Που πήγαν όλοι;
Καιγόταν τα μάγουλα του στα
μαλλιά της. Έσβηναν με τον ιδρώτα του.
Στροβίλιζαν οι κινήσεις τους, δίπλωνε
και ξεδίπλωνε στην αγκαλιά του.
Πέρασαν τόσα χρόνια μέσα σε κείνα
τα λεπτά, και το τραγούδι έφτανε στο τέλος του. Κι ίσως και πιο πέρα. Στο τέλος
της αγάπης;
Όσοι ήξεραν του χαμογελούσαν κάθε φορά που τον
συναντούσαν στο δρόμο.
Δεν τον παρεξηγούσαν που
τραγουδούσε μόνος του:
Dance Me to the End of Love…
Όσοι δεν ήξεραν, λάμβαναν
αποστάσεις ασφαλείας.
Dance Me to the End of Love….
Μια φορά μονάχα σταμάτησε ο
Γιάννης να τραγουδά και τα θολά του μάτια γίνηκαν πάλι λαμπερά..
Κάτι είδε στο απέναντι
πεζοδρόμιο…
Μα σαν εκείνο χάθηκε, συνέχισε να
χαμογελά στις νεραντζιές και να
σιγοτραγουδά:
Dance Me to the End of Love…
Σταυρουλάκης Αρτεμ.
Κωνσταντίνος
Άρθρο υπ’ αρ. 318 / Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018
Κοέν ο αναντικατάστατος,και Dance me to the end of love
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο όμορφα το σκέφτηκες να δώσεις εικόνα σ' ένα τόσο ωραί τραγούδι, το ζωγράφισες με μια ιστορία τόσο ευαίσθητη.
Κωνσταντίνε μου γιατί να μην μιλάμε πιό συχνά σχετικά με τη
δύναμη της γραφής...
Ελένη μου ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και επί ευκαιρίας χρόνια μας πολλά !!! Σύντομα θα τα πούμε από κοντά !!
Διαγραφή